Angela (20) werd geboren in Gjirokaster, een stad in het zuiden van Albanië. Na een heftige jeugd kreeg ze de mogelijkheid om te gaan studeren in Nederland. Die mogelijkheid heeft ze met beide handen aangepakt, met als doel om op een dag terug te gaan naar haar geboorteland en de kinderen in haar thuisland te kunnen helpen.
Drie maanden voor haar geboorte, scheidde de ouders van Angela. Haar moeder kon alleen niet voor haar zorgen, daarom werd ze als baby naar een kindertehuis gebracht. Het tehuis was een fijne plek, ze werd goed verzorgd en de kinderen kregen altijd goed te eten. Maar er was altijd een gevoel dat er ‘iets’ niet helemaal klopte. De elf kinderen in het huis waren anders dan het buurjongetje dat een gewone papa en mama had. De elf hadden dat niet. De mensen die hen verzorgden wisselden telkens weer, het was geen stabiele omgeving. Bovendien hadden de kinderen te dealen met veel vragen: ‘waarom ben ik hier?’, ‘waar kom ik vandaan?’ en ‘waar is mijn familie?’. Antwoorden waren er niet. Behalve dat Angela’s moeder eens in de zoveel tijd een uurtje op bezoek kwam… Ze voelde zich veilig bij haar, maar haar moeder voelde niet als familie.
Op haar zesde werd ze door haar moeder en stiefvader gehaald, om bij hen te wonen. “Dat was het moeilijkste moment uit mijn leven…” Er valt een stilte, waarna Angela verder vertelt. “Ik was niet gewend om ‘mama’ te zeggen. Ik wist niet of ik daar wel te eten zou krijgen. En ik wist ook niet of het daar wel veilig was… Het huis was kapot en mijn beide ouders hadden geen werk. Het was echte Albanese armoede.” “Daarom moest ik veel en hard werken. Ik kende en vertrouwde daar niemand, maar ik mocht niet terug. Zoiets wil je niet meemaken.”
“Na drie jaar scheidde mijn moeder weer. We hadden toen niet echt een huis, maar we leefden in een tot woonhuis omgebouwde garage. Als het regende, stroomde het water vanaf de straten in de garage. Mijn moeder bleef dan altijd de hele nacht wakker, zodat er niets met ons zou gebeuren.”
Na twee en half jaar in die garage gewoond te hebben, namen Koos en Dinie Rozeboom (het zendelingsechtpaar die de kindertehuizen in Albanië leidde) weer contact op met het gezin. Vanuit de ondersteunende gemeente, Evangelische Gemeente Zutphen, werd er een actie gehouden om een huisje te kunnen kopen voor het gezin. Later, in 2018, nam de organisatie opnieuw contact met hen op. Angela kreeg de kans om in Nederland te gaan studeren. Nu woont ze in Zutphen en studeert ze Social Work aan de CHE. Ze wordt nog steeds ondersteunt door onder andere de gemeente, maar wil op een dag graag meer zelfstandig worden en andere kinderen gaan helpen.
Het leven zonder vader was moeilijk voor haar. Dat had ook effect op haar relatie met God. Vaak bad ze dan: ‘Heere, laat me alstublieft meer van Uzelf zien!’. En telkens weer antwoordde God: ‘Ik ben hier, Ik ga nooit weg, Ik hou van jou!’
Visie
De stem van Angela wordt krachtiger als ze vertelt: “ik geloof dat niets in mijn leven zonder reden is gebeurd. Als één ding in mijn leven anders was gegaan, was ik niet geworden wie ik nu was. Ik ben hier niets voor niets, God heeft een doel voor mijn leven.” “Ik wil mensen in Albanië helpen, al is het maar een heel klein beetje! Ik kan hen hoop en liefde geven en ik kan een goed voorbeeld voor ze zijn: je zit hier nu, maar morgen kun je zomaar in een paleis wonen en een familie hebben.”
“Ik hoop mijn diploma over 2,5 jaar te halen. Dan wil ik projecten gaan doen. Want ik weet dat ik niet zoals ieder ander een normale baan kan hebben: er zijn zoveel kinderen op de straat leven in Albanië leven, daar wil ik wat voor doen! Ik wil kijken of we ze huizen kunnen geven, studieboeken, kleding en een opleiding Ik wil ze de kans geven om aan God vast te houden en om te genieten van het leven.”
Sponsoring
Afgelopen maand hield Angela een actie voor de mensen die haar sponsoren, in samenwerking met koffiehuis sparkle, een christelijk koffiehuis in Zutphen. Een dag bakte ze iets waar ze trots op was: het Albanese gerecht ‘Byrek’. Op die manier wilde ze haar sponsoren bedanken.
Samen met haar jeugdgroep is ze afgelopen zomer teruggegaan naar Albanië, om activiteiten en spullen aan te bieden. Ik hoor hoe haar stem zachter wordt als ze hierover vertelt. “Het was heftig om daar te zijn. Ik voelde de pijn weer, ik werd herinnerd aan waar ik vandaan kwam.” Terwijl haar stem weer krachtiger wordt sluit ze af: “je wil de hoop doorgeven!”.
U kunt Angela ondersteunen door hier te klikken.