Sadie Robertson van Duck Dynasty deelde onlangs details over haar worsteling met postpartum depressie sinds de geboorte van dochter Honey in mei. Ze vertelde daarbij hoe haar christelijk geloof haar uiteindelijk door een van de moeilijkste tijden heeft geleid die ze ooit heeft meegemaakt.
Tijdens de laatste aflevering van haar podcast “WHOA That’s Good”, zei de 24-jarige dat het verwelkomen van haar dochter “niet helemaal volgens plan verliep” vanwege complicaties bij de bevalling en de hoeveelheid pijn die ze daarna voelde.
Robertson legde uit dat de pijnmedicatie die ze nam haar een “vals vertrouwen” gaf dat afnam toen ze thuiskwam. Ook vertelde ze van de “intense” fysieke pijn waar ze naar haar gevoel een maand last van had. Terwijl ze probeerde ermee om te gaan met, kampte ze met emotionele spanning.
“Ik probeerde constant tegen de angst in mijn leven te vechten”, zei Robertson. “Na de bevalling waren er zoveel emoties dat ik niet echt tegen de angst kon vechten zoals ik normaal doe. Plotseling was ik in een staat van angst. Ik realiseerde me niet eens dat het me zo erg bekroop als het in werkelijkheid deed.”
Duister pad
Ze vertelde de luisteraars dat de moeilijke omstandigheden waarmee ze werd geconfronteerd na de bevalling bij haar bleven en haar op een duister pad leidden.
“Mijn gedachten bleven maar doorgaan met: Wat als dit zou zijn gebeurd? Wat als het nog een minuut langer had geduurd en ze het niet had gehaald? Wat als geen van ons beiden het had gehaald? Wat als ik te veel bloed had verloren? Wat als, toen ze op mijn buik duwden, er iets inwendig beschadigde en ik niet eens weet dat ik van binnen bloed? Wat als de zuurstof echt te lang werd onderbroken en ze een hersenbeschadiging heeft? Al deze ‘wat-als’ vragen kwamen op me af”, zei Robertson.
Die zorgen zorgden ervoor dat de nieuwe moeder nog angstiger werd en zich afvroeg: is mijn baby echt in orde? Is ze daar echt doorheen gekomen? Ben ik daar echt doorheen gekomen? Is er iets mis met mij? Is er iets mis met haar? Nadenken over al deze gedachten veranderde in een “giftige hersenspiraal” die plaats maakte voor “extreme angst”, zei ze.
“dat ik angst had, betekende nog niet dat ik ermee moest leven of dat ik daarin moest blijven hangen.”
“Ik realiseerde me niet eens dat die gedachten me zenuwachtig maakten gedurende de dag. Ik was me niet bewust dat ze me al die gevoelens van angst bezorgden en mijn borst superstrak deden aanspannen, alsof ik bijna niet kon ademen.”
Robertson vertelde niemand over de worstelingen die ze doormaakte. “De reden dat ik dat niet deed, is omdat ik zo blij was dat ik Honey’s moeder was”, legde ze uit. “Ik was zo blij en verrukt door de wonderen. Ik begreep niet hoe ik zo blij kon zijn en tegelijk zoveel angst kon ervaren.
Kiezen
Maar ik weet nu dat je niet zomaar voor een van die gevoelens hoeft te kiezen. Je hoeft niet alleen voor angst te kiezen en alle vreugde uit te wissen. Je hoeft niet alleen voor vreugde te kiezen en alle angst uit te wissen. Ze gaan eigenlijk hand in hand.”
“Ik was zo bang, juist omdat ik zoveel van haar hield. De reden dat het me zelfs iets kon schelen dat er iets gebeurde, is omdat ik zoveel van haar hield en ik zo blij was haar moeder te mogen zijn,” vervolgde Robertson. “Maar alleen omdat het rationeel gezien logisch is dat ik angst had, betekende dat nog niet dat ik ermee moest leven of dat ik daarin moest blijven hangen.”
Breekpunt
Op een avond tijdens het kijken van een film met haar man Christian Duff en andere familieleden, bereikte Robertson een breekpunt.”Ik vertelde iedereen dat ik naar de badkamer moest. Daar begon ik gewoon te huilen”, herinnert ze zich.
“Christian kwam naar me toe en vroeg: ‘Wat ben je aan het doen?’ Ik zei toen: ‘Ik ben zo bang.’ Hij vroeg: ‘Waarom?’ Daarna zei ik: ‘Ik ben gewoon zo bang dat er iets met ons dochtertje gaat gebeuren. Stel dat ze niet echt in orde is. Wat als bij haar in het ziekenhuis de zuurstof misschien toch te lang werd onderbroken? Ik ben bang dat er iets met mij is gebeurd en dat ik niet de moeder zal worden die ik voor haar wil zijn.’ “
“we waren zo dankbaar, dat we niet wisten wat te doen met deze enorme emoties.”
Op dat moment bekende Huff, 23, dat hij het ook moeilijk had. “Het gekke was dat ik niet eens wist dat hij ook bang was. Hij werd open naar mij en zei: ‘Eigenlijk ben ik ook bang. Het is moeilijk voor mij geweest. Het was moeilijk om je pijn te zien hebben. Het was zo moeilijk om te zien toen je aan het bevallen was. Dat moment was zo eng… Ik was zo bang.’
We moesten er allebei open over zijn. Eerder wilden we dat eigenlijk niet, omdat we het niet wilden doen lijken alsof we ondankbaar waren. Maar eigenlijk was het dat helemaal niet. Het was dat we zo dankbaar waren, dat we niet wisten wat te doen met deze enorme emoties.”
Wonder
Na dat moment vond Robertson rust en steun door middel van therapie, dagboeken en haar sterke christelijke geloof. “Angst beroofde me echt van het mooie van het moment in die tijd, in die eerste twee weken van het wonder dat ik had gekregen,” zei ze.
“Ik kwam op een punt in mijn verhaal waarin ik dacht: ik zou in angst kunnen blijven leven. Ik zou hier kunnen blijven zitten en me afvragen wat als, en erover nadenken wat er had kunnen gebeuren, wat er had moeten gebeuren. Of ik kan leven alsof er een wonder is gebeurd.
Dankbaar
Ik kan niet uitleggen waarom ik er goed doorheen gekomen ben en waarom mijn dochtertje er goed doorheen gekomen is, maar het gaat goed met ons beide. Daar moet ik gewoon dankbaar voor zijn en daar dank ik God voor.”
Robertson voegde eraan toe dat de “dankbaarheid die ik in mijn hart heb … de angst uit mijn leven begon te verdrijven.” Nu vindt ze het moederschap “de grootste eer in mijn leven”.
Ze voegde eraan toe: “Het is de grootste vreugde. Het is op geen enkele manier gemakkelijk geweest. Het is moeilijk, toch? Maar wat zou vergelijkbaar zijn met het geweldigste ooit, de grootste verantwoordelijkheid, en niet moeilijk zijn? Het hoort zo te zijn. Het is tot nu toe de mooiste reis geweest.
“Ik vind het heerlijk om de moeder van Honey James te zijn. Ik voed haar graag op samen met Christian. We zijn een team in dit alles. Voor geen geld van de wereld zou ik dit willen ruilen en ik kan niet wachten op de tijden die komen gaan. Ik ben dankbaar voor waar we zijn geweest, maar erg enthousiast over waar we naartoe gaan en wat we tijdens de reis hebben geleerd.”
Lees hier het Engelse artikel.
