Nathan Ligthart (16 jaar) raakte afgelopen november betrokken bij een scooterongeluk. “Ik werd geschept door een auto, vloog over de motorkap en landde op mijn rechterknie.” Waar dokters eerst een revalidatie van een aantal weken tot een paar maanden voorschrijven, staan ze na een week sprakeloos.
“Het ongeluk vond plaats en trok een hoop omstanders. Mensen stonden direct naast me, de ambulance werd gebeld en er werd goed voor me gezorgd. Eerst kon ik wel lopen, door de adrenaline had ik nog weinig pijn.” Later kan Nathan niet meer op zijn been staan en moet hij foto’s laten maken in het ziekenhuis. Onderweg bidt Nathans moeder voor hem en legt hem de handen op. Ineke: “Achteraf denk ik dat God vanaf dat moment is gaan werken aan zijn herstel.”
De splinters leken afgeslepen, alsof er al gedeeltelijk heling had plaatsgevonden.
Bij het ziekenhuis aangekomen wordt er een röntgenfoto gemaakt. “Ze zagen iets op het bot van Nathans bovenbeen, kleine stukjes – misschien splinters. De assistentchirurg zei: ‘Dit heb ik nog nooit gezien!’ De splinters leken afgeslepen, alsof er al gedeeltelijk heling had plaatsgevonden. Daarom vroeg hij of er misschien een oud trauma was wat dit had veroorzaakt.” Dat is niet het geval.
Nathan krijgt een zogenoemde ‘stijve brace’ mee naar huis. Deze moet hij een week om. Als de pijn na die tijd is verminderd, mag hij misschien een soepelere brace om, in de hoop dat dit na een aantal weken niet meer nodig is. Nathan: “Ook met die brace had ik ontzettend veel pijn. Ik kon niet staan, zelfs lopen met krukken was te pijnlijk. Daarom zat ik in een rolstoel.”
Wanneer kwam daar verandering in?
“Zondagavond was er een jongerendienst in onze gemeente. Eerst voelde ik me wat ongemakkelijk door al die aandacht, maar op een gegeven moment wilde ik toch wel gebed.” Een van de mensen van het gebedsteam krijgt vóór de dienst al een beeld van iemand die uit de rolstoel stapt en lopend naar huis gaat; dat geeft hoop. Na gebed kan Nathan zijn been echter nog niet strekken. “Toen er nog een keer voor me gebeden werd, ging het beter. De mensen daar hielpen me met lopen, maar telkens als ik naar mijn knie keek, deed het toch weer zeer.” De bidders geven Nathan de tip dat hij in plaats van naar zijn knie, naar Jezus mag kijken. “Op dat moment ging het veel beter. Ik kon rennen en springen zonder pijn. Ik heb zelfs een poosje geknield.”
Er was wel wat strijd om je genezing …
Nathan: “Toen ik naar bed ging begon ik te twijfelen. Ik dacht: ‘Wat als ik morgen ga fietsen en de pijn er weer in schiet?’” De volgende dag is zijn knie weer gevoelig. “Ik voelde pijnlijke steken. Ik kon wel lopen, maar ik liep mank.” Ineke schrok toen hij zo naar beneden kwam: “Mijn geloof was op dat moment ook weg. Ik vroeg me af of het geen adrenaline was geweest waardoor hij de vorige avond had kunnen lopen zonder pijn.”
Elke keer als ik Gods Woord proclameerde en de pijn wegstuurde, werd het minder – totdat het helemaal weg was.
In de auto, terug van school, geeft Ineke haar zoon het boekje ‘Schild van geloof’ van Tom de Wal. Nathan: “Daarin las ik dat ik echt in mijn genezing mocht gaan staan. Ik ben Bijbelteksten gaan proclameren en stuurde de pijn weg.” Nathan mocht gaan wandelen in geloof in plaats van aanschouwen. “Elke keer als ik Gods Woord proclameerde en de pijn wegstuurde, werd het minder – totdat het helemaal weg was.” Ineke: “Nathan kwam toen naar beneden stormen, waarmee hij veel kabaal maakte. Zo was hij de trap niet opgekomen!” De volgende dag fietst Nathan gewoon weer naar school en zelfs de sportles slaat hij niet over.
Hoe reageerde de dokter?
De vrijdag die volgt gaat Nathan met zijn vader terug naar de arts. “Ik moest eerst nog even in de behandelkamer wachten, dus ik ben op het bed gaan zitten. De arts keek heel verbaasd toen hij de kamer binnenkwam en mijn knie gebogen zag. Hij kon het medisch niet verklaren en viel van de ene in de andere verbazing.” Aan het einde van de ‘behandeling’ gaf hij toe dat wonderen misschien toch bestaan.
“Ik heb door deze ervaring geleerd hoe ik mijn schild van geloof mag ophouden en hoe ik mijn denken mag vernieuwen. Ik wil elke dag het Woord lezen en geloven wat erin staat. Twijfel of terugkerende pijn kan me angstig maken, maar daar ga ik tegenin: Ik ben al genezen, de pijn hoort daar niet.”
Naar aanleiding van de jongerendienst werd de onderstaande getuigenis video gemaakt.
