Uren op m’n kamertje zitten. Alleen. Afgezonderd. Geen mens in de buurt… Niet voor straf, overigens. Nee, gewoon. Omdat het fijn is om zo nu en dan te verdwalen in je eigen gedachten. Een wereld te creëren waarin alles mogelijk is en waar je ongestoord je gang kunt gaan…
Ken je mij, dan zou je haast denken dat dit over een ander gaat. Maar nee, deze hyper-extraverte dame heeft ook een introverte kant. ‘Little me’ staat hierboven beschreven. Mijn graag-op-mezelf-zijnde kant heeft ervoor gezorgd dat ik de afgelopen periode verrassend goed ben doorgekomen. Geen bomvolle agenda, weinig verwachtingen, veel in- en rondom het huis, nauwelijks afwisseling, wél routine: het past allemaal bij me! En niet te vergeten: zeeën van tijd om na te denken.
“In bizarre tijden als deze ben je in het begin veelal gefixeerd op alles en iedereen om je heen. Hoe gedragen mensen, vrienden, familieleden, collega’s, de media, de overheid, andere landen, kortom – de hele wereld – zich?”
In bizarre tijden als deze ben je in het begin veelal gefixeerd op alles en iedereen om je heen. Hoe gedragen mensen, vrienden, familieleden, collega’s, de media, de overheid, andere landen, kortom – de hele wereld – zich? Maar naarmate de tijd verstrijkt kun je in mijn ogen niet anders dan tot je zinnen komen. Misschien wel wat meer naar binnen kijken: Wat gaat er precies om in mij? Wat ben ik eigenlijk allemaal aan het doen? Vind ik alles nog wel zo leuk? Past het nog bij me? Ben ik tevreden met wie ik ben? Heb ik nog groeiterrein? Welke relaties zijn het verdiepen waard?
Confronterend
Zulke vragen gaan we doorgaans uit de weg. Geen tijd of veel te confronterend. Trouwens, naar anderen kijken is veel leuker;) Maar nu de rust zich aandient, moeten we noodgedwongen aan de bak en kom ik er steeds meer achter: stilstand helpt koers bepalen.
Genieten
Ik geniet momenteel trouwens intenser van de mensen om me heen. Of het nu familieleden of wildvreemden zijn. En tuurlijk, die anderhalve meter regel was in het begin voor mij ook zoeken. Want hoe geef je mensen geen ik-mag-jou-niet gevoel als je met een grote boog om ze heen loopt? En hoe blijf je zelf helemaal ‘zen’ als iemand je liever niet in de buurt heeft?
“Ik geniet momenteel trouwens intenser van de mensen om me heen. Of het nu familieleden of wildvreemden zijn.”
Nu alles wat ‘normaler’ begint te worden, merk ik dat de anderhalve meter regel een relatief begrip is. Want laten we eerlijk zijn: iemand binnen een straal van anderhalve meter kan verder voelen dan iemand die honderd kilometer bij je vandaan woont. Ware connectie komt vanuit het hart en daar kan (gelukkig!) geen maatregel tegenop. Het heeft alles te maken met in verbinding WILLEN staan met een ander. Iemand aanraken is een simpele handeling, maar het vergt soms alles van ons om diepgaande connecties in stand te houden. Mensen daadwerkelijk te verwelkomen in jouw ‘space’ en het licht in je ogen daarbij aan te laten staan.
“Aanraking is een basisbehoefte. Kijk naar de psychische schade die baby’s oplopen wanneer ze aanraking missen.”
En tuurlijk! Aanraking is een basisbehoefte. Kijk naar de psychische schade die baby’s oplopen wanneer ze aanraking missen. Ziekte, zelfs sterfte komt daarbij om de hoek kijken. Zulke verhalen overtuigen mij ervan dat, ondanks dat we elkaar moeten beschermen, het voor mij nooit ‘normaal’ zal worden om fysiek afstand te houden. Ik wil mensen blijven aanraken. Is het nu even niet fysiek, dan wel vanuit het hart. Mensen laten voelen dat ik er ben. ECHT bent. Ik wil je met deze blog aanmoedigen dit met mij te doen. Laat die anderhalve meter regel je niet verder bij mensen vandaan drijven, maar je uitdagen om op creatieve wijze dichterbij te komen. Samen kunnen we dit!
Deze blog is geschreven door Joyce de Vos. Meer muziek en blogs op: www.joycedevos.com
Steun de missie van Revive! Help onze impact te vergroten! |