Vanochtend vroeg schoot het me te binnen: ‘Ik heb nog niets voor vanmiddag.’ Nu heb ik dat wel vaker gehad sinds ik iedere zondag schrijf. Er zijn momenten geweest, dat er op het moment dat ik mijn laptop opendeed nog niets was. Maar nu maakte het nieuwsgierig… ik geloof namelijk echt, dat God mij de onderwerpen geeft. Hij geeft de gedachten en de inzichten. En ik? Ik denk erover na en schrijf ze op. Wat zou God vandaag geven?
We gingen naar de kerk. In de voorbereiding van de dienst – Harmanna en ik hebben een taak– kreeg ik een gedachte. Inmiddels heb ik geleerd, dat deze gedachten niet vanzelf komen. God wil er iets mee. Ik moet alleen vragen wat… ‘Waarvoor of voor wanneer is het Heer?’
Toen we als bidders – dat is onze taak; Harmanna en ik mogen bidden met én voor onze broers en zussen – samen stonden, wist ik het: Het is voor nu. Toen ik het begon te delen, wist ik het zeker. Ik voelde het. Dat is wat Gods Geest kan doen. De Heilige Geest werkt immers samen met onze geest. En dat kun je voelen.
De gedachte die ik kreeg, wil ik ook graag met jou delen. Maar eerst wil ik een tweetal voorbeelden schetsen. Metaforen – zo je wilt. De eerste is eenvoudig en luidt als volgt: Stel je bent onderweg. Je rijdt van A naar B in je auto of op de fiets. Je hebt de muziek hard staan. Zo hard dat je de aanstormende ambulance met zwaailampen en sirene niet hoort. Pas op het laatst zie je het! Geschrokken ga je opzij. Of deze: Je werkt in de tuin en je zoontje van drie komt “helpen”. Ik zet helpen bewust tussen aanhalingstekens en als je kleine kinderen hebt, dan weet je waarom. Dat helpen heeft namelijk niet zoveel zin. Sterker nog: Je bent drukker met de begeleiding van de kleine, dan dat je aan het werk bent: Vragen beantwoorden en uitleg geven, gevaarlijke dingen afpakken en als het bijna mis gaat, trek je hem opzij!
Ik denk dat we allemaal deze situaties wel herkennen; situaties waar iemand of jijzelf meer in de wegloopt, dan goed werk doet. Is dat herkenbaar of niet?
Uitdaging
Toen ik hierover nadacht, schoot me een Bijbelgedeelte te binnen, wat een bijzonder gedeelte is. Het is een groot verhaal, waar heel veel over te zeggen is. Het verhaal heeft namelijk zoveel bijzondere kenmerken en gebeurtenissen, dat het echt de moeite waard is om in zijn geheel door te lezen en te overdenken. Het is een verhaal uit het leven van Elia.
Even voor de context: Elia was een profeet. Niet eentje die geroepen was om te troosten en mooie woorden van God over te brengen. Nee, de woorden van God die hij sprak waren confronterend. Zijn woorden lieten niets aan duidelijkheid te wensen over. Achab was koning over Israël in die tijd. Het was een slechte koning, maar de koningin was nog erger. Izebel heette ze. Het ging niet goed met het land en het volk was vervallen in afgodendienst. Koningin Izebel ging daarin voorop. Het was een lastige tijd, als je dicht bij God wilde blijven.
In deze situatie daagt Elia de koning en 450 Baälpriesters en eigenlijk het hele volk uit, maar Elia wist: ‘Ik heb God aan mijn zijde.’ Dit ging als volgt – 1 Koningen 18:22-24 HSV:
‘Toen zei Elia tegen het volk: Alleen ík ben overgebleven als profeet van de HEERE, maar de profeten van de Baäl zijn met vierhonderdvijftig man. Laat men ons dan twee jonge stieren geven. Laten zij voor zich de ene stier kiezen, die in stukken verdelen en op het hout leggen, maar ze mogen er geen vuur bij leggen. Dan zal ík de andere stier klaarmaken en op het hout leggen, maar er geen vuur bij leggen. Roept u daarna de naam van uw god aan, dan zal ík de Naam van de HEERE aanroepen. En de God Die door vuur antwoordt, Die is God. En het hele volk antwoordde en zei: Dat is goed.’
De uitdaging is aangenomen. Ze ontmoetten elkaar op de berg Karmel. De afgodenpriesters zijn de hele dag bezig. Geen resultaat. Pas als het avond is, begint Elia. Hij bouwt een altaar, schikt het hout en slacht de stier. Het volk kende dit nog. Ze wisten wat Elia aan het doen was. Toen dit alles klaar was, deed Elia iets uitzonderlijks – 1 Koningen 18:34-35 HSV:
‘Toen zei hij: Vul vier kruiken met water en giet het uit over het brandoffer en over het hout. En hij zei: Doe dat voor de tweede maal, en zij deden het voor de tweede maal. Verder zei hij: Doe het voor de derde maal, en zij deden het voor de derde maal. Het water liep rondom het altaar, en ook vulde hij de geul met water.’
Dit kende het volk niet. Dit had nog nooit iemand gedaan! Wat was Elia van plan? Beter gezegd: Wat was God van plan? Want Elia deed alles op het bevel van de Here, zo blijkt – 1 Koningen 18:36-39 HTB:
‘Op de tijd dat gewoonlijk het avondoffer werd gebracht, liep Elia naar het altaar en bad: ‘O Here, God van Abraham, Isaak en Israël, laat vandaag zien dat U de God van Israël bent en ik uw dienaar ben, laat zien dat ik dit alles op uw bevel heb gedaan! O Here, geef mij antwoord. Verhoor mijn gebed, zodat deze mensen zullen erkennen dat U God bent en dat U hen tot U Zelf terugbrengt.’ Toen schoot plotseling vuur vanuit de hemel naar beneden en verbrandde de jonge stier, het hout, de stenen en het stof en verdampte zelfs het water dat in de greppel stond. Toen de mensen dat zagen, vielen zij met hun gezicht naar beneden op de grond, en schreeuwden: ‘De Here is God! De Here is God!’’
Aanbidding
Het is een bijzonder verhaal. Een paar dingen wil ik met je delen: Toen Elia deed wat al veel vaker gedaan was, gebeurde er niets. Het bleef stil. Ook van de kant van het volk, dat er met hun neus bovenop stond. Toen deed Elia iets uitzonderlijks: hij liet water stromen. Al het werk dat vaker gedaan werd, leek tenietgedaan te worden. Hoe zou dat offer nog ontbranden?Het bleef stil. Ook nu zei niemand iets. Toen riep Elia tot de Here en deed een stap opzij. Toen antwoordde God. God deed het onmogelijke. Zijn vuur ontstak.Toen kon het volk niet langer stil zijn! Zij vielen op de grond en aanbaden God.
Terug naar mijn gedachte en de twee metaforen: Wij kunnen heel erg druk zijn en tegelijkertijd God in de weg lopen. We doen wat we altijd deden. We worden afgeleid door geluiden om ons heen. We willen helpen en doen na wat we anderen (voor ons) hebben zien doen. En het blijft stil. Er verandert niets.
Ja, ik denk echt dat wij mensen God in de weg kunnen lopen. Of we zijn – net als het volk Israël – de weg kwijt. Dan zijn er mensen als Elia nodig. Mensen, die naar God luisteren en het uitzonderlijke en het ongewone doen.Want dan is daar de werking van de Heilige Geest. Gods Geest wordt in de Bijbel vergeleken met water én met vuur. Elia gebruikte water. God zond vuur. Het resultaat? Aanbidding! God wordt groot gemaakt.
Gods water, Gods Geest mag ons werk overspoelen. Al onze inspanningen overnemen. Wij mogen opzij stappen. God zelf wil Zijn vuur geven. Hij gaat het doen. Hij ontsteekt vuur en start daarmee aanbidding! De Here is God!
Dat was mijn gedachte. En ja! Hij gaat het doen. Doen wij (net als Elia) een stap opzij?
Zegen!
Tim Meijer
Tim is man, vader, ondernemer, schrijver en spreker. Tim (1982) is getrouwd met Harmanna en vader van vier kinderen. Hij geeft samen met twee partners leiding aan drie bedrijven. Daarnaast schrijft en spreekt hij graag. Wekelijks deelt hij zijn gedachten en doet daarbij de Bijbel open. Op dit moment schrijft hij aan zijn eerste boek.