Dat we in buitengewone tijden leven, hoeven we u niet te vertellen. Het normale kerkelijke leven ligt al maanden plat. In het hele land is door veel mensen keihard gewerkt om een omschakeling naar ‘corona-proof’-kerkdiensten mogelijk te maken. Kerkzalen zijn opnieuw ingericht, technici werkten aan livestreams en raadsleden bedachten slimme systemen om te bepalen wie wanneer de dienst mag bezoeken. We hebben veel respect voor iedereen die zich hiervoor heeft ingezet.
Ondertussen is op organisatorisch vlak voor de meeste kerken de rust wel wat teruggekeerd. De wekelijkse livestream loopt soepel en is te beluisteren via YouTube of KerkdienstGemist. Dat is fijn, want logischerwijs zijn veel voorgangers en kerkenraden moe van al het schakelen. Dat snappen we. Toch kunnen wij ons niet losmaken van de gedachte dat er iets heel wezenlijks verloren dreigt te gaan.
“Toch zijn er nog genoeg manieren om met elkaar in verbinding te staan! We moeten daarvoor verder kijken dan onze livestream lang is.”
Waarom bestaat de kerk? Gaat het om het organiseren van een dienst, die bestaat uit een paar liederen, een preek en een gebed van de oudste van dienst? Dan is een livestream een prima alternatief. Maar is een kerk niet meer dan dat? Gaat het niet om de eenheid van een groep mensen die leven voor God? Om het betrokken zijn op elkaar en elkaar echt te kennen? We zijn bang dat deze eenheid op veel plekken verloren gaat! Dat mensen zich in hun eigen woonkamer steeds minder verbonden voelen met die kerk die ze alleen nog kennen van hun schermpje. Of erger nog, met de God die ze tijdens de dienst ontmoeten.
Verbinding
Corona heeft flinke impact op onze samenleving. Toch zijn er nog genoeg manieren om met elkaar in verbinding te staan! We moeten daarvoor verder kijken dan onze livestream lang is. Een simpele mogelijkheid is bijvoorbeeld om groepjes te stimuleren samen de stream te bekijken. Veel kerken kennen al kleinere groepen die elkaar ontmoeten: kringen, celgroepen, jeugdgroepen en dergelijke. Het vergt even wat creativiteit in het vinden van een ruimte waar iedereen in past, en toch voldoende afstand kan houden. Maar het is verre van onmogelijk!
“Verdeel de kerk bijvoorbeeld in tien of twintig kleine groepen, elk met hun eigen dienst. Dat geeft ook de mogelijkheid samen te bidden en avondmaal te vieren.”
De overheid adviseert het aantal bezoekers van religieuze bijeenkomsten tot dertig te beperken. Dat staat los van de locatie waar ze elkaar ontmoeten. Groepjes kunnen dus samenkomen in een wat grotere huiskamer, een lokaal van een school of in het buurthuis. Verdeel de kerk bijvoorbeeld in tien of twintig kleine groepen, elk met hun eigen dienst. Dat geeft ook de mogelijkheid samen te bidden en avondmaal te vieren. Met Gods hulp is elke kerk in staat om dit soort vormen te verzinnen. Kwetsbare personen kunnen er natuurlijk voor kiezen om thuis te blijven.
Grote opdracht
We horen om ons heen uitspraken als: “Dat kun je in deze tijd niet doen, dan geef je een verkeerd signaal af”. Natuurlijk vinden we niet dat de kerk roekeloos moet zijn of overheidsrichtlijnen moet negeren… maar haar eerste prioriteit ligt niet bij het afgeven van een ‘juist signaal’! Een belangrijke prioriteit van de kerk is het vervullen van de uitspraak van Jezus die bekend is komen te staan als de Grote Opdracht. Jezus roept zijn leerlingen op om heen te gaan en alle volken tot zijn discipelen te maken. Discipel worden (of blijven) doe je niet alleen! Laten we dus doen wat kunnen om de verbondenheid met God en met elkaar juist ook nu levend te houden.
Veel zegen gewenst op uw werk, en sterkte in deze lastige tijden,
Michiel en Corien Koers
Oog in Oog (www.ooginoog.com)