Ferdy Bergsma woont met zijn vrouw Agnes in Roemenië. Hij heeft hart voor o.a. evangelisatie en deelt met Revive een getuigenis over hoe er tijdens de coronacrisis op een bijzondere manier een deur openging om te evangeliseren. Ferdy vertelt daarbij over het spanningsveld tussen wachten op God en uitstappen in geloof.
“De afgelopen jaren hebben we veel geëvangeliseerd. Als ik terugkijk, zie ik dat Gods hand daar echt in was”, vertelt Ferdy. “Op een gegeven moment tijdens de coronacrisis was ik gefrustreerd. We kwamen net uit de lockdown. We wilden graag met anderen samen evangeliseren, maar de meeste mensen om ons heen hadden het te druk met andere dingen. Op een dag tijdens mijn stille tijd uitte ik mijn frustratie in gebed en vroeg me af waarom God geen deuren opende om evangelisatietrainingen te geven.
Tijdens deze gebedstijd kreeg ik echter een idee. Wat nou als we naar de dichtstbijzijnde stad zouden rijden om een kleine ruimte te huren voor maximaal twintig mensen om een evangelisatie training te geven? Een mooi idee, al was dit voor ons onmogelijk aangezien we geen geld hadden en bijna geen mensen in de stad kenden (laat staan mensen die evangelisatie leuk vinden). Ook hadden we eerder negatieve verhalen gehoord dat er geen ruimtes te huur waren voor iets dergelijks.
Na kort met Agnes gesproken te hebben, besloten we toch om een gok te wagen. Om heel eerlijk te zijn hadden we totaal niet de verwachting dat het iets zou opleveren. We sprongen in de auto en reden we naar het centrum van de desbetreffende stad. Ons plan was om willekeurig mensen aan te spreken op straat met de vraag of ze een geschikte huurruimte zouden weten.
Lukas 22
Onderweg moest ik denken aan het Bijbelgedeelte in Lukas 22 waar Jezus Petrus en Johannes op pad stuurt om het Pascha voor te bereiden. Hij zegt dan tegen hen dat wanneer ze de stad binnengaan, een man hen tegemoet zal komen en ze het huis mogen binnengaan waar die man binnengaat.
Toen wij in de stad aankwamen, gingen we naar het eerste het beste koffietentje dat we zagen. Ik sprak een dame aan en vroeg haar: ‘Is hier in de buurt een kleine ruimte te huur voor maximaal twintig man?’ Ze antwoordde dat het moeilijk was om iets in de stad te vinden om te huren, maar leidde ons naar een man die aan een tafeltje koffie zat te drinken.
Ik vroeg de man of hij een ruimte te huur wist voor twintig man. Hij antwoordde toen: ‘Ik ben christen en woon hier in de stad. Wat wil je en waarvoor heb je de ruimte nodig?’ Aangezien de man vertelde dat hij christen was, vertelde ik meteen over mijn evangelisatieplannen. ‘Als het voor het Koninkrijk van God is, mag je gratis gebruik maken van mijn kantoor’, reageerde de man.
Zijn kantoor was middenin het centrum van de stad. Hij vroeg mij of ik bekend was met de bediening van de Deense evangelist Torben Søndergaard. Wij hebben veel geleerd van de manier waarop Torben evangeliseert, dus dat was bijzonder. De man vervolgde: ‘Ik ken twee mensen uit de VS die bij Torben vandaan komen. Zij zijn, net als jullie, op zoek naar mensen om mee samen te werken’.
Straatevangelisatie
Hij gaf ons hun telefoonnummer en binnen twee weken gaven we samen met deze mensen onze eerste evangelisatietraining, met achttien deelnemers. Anderhalf jaar lang gebruikten we het zaaltje regelmatig voor evangelisatietrainingen en gingen dan de straat op, zodat deelnemers het geleerde in praktijk konden brengen.
We werkten daarbij samen met verschillende kerken met wie we op bijzondere manieren in contact kwamen. Ook kregen we contact met Jeugd met een Opdracht (JmeO). Wanneer zij DTS-teams ontvingen, haakten ze regelmatig aan bij onze evangelisatieacties. Daaruit voort kwam weer dat we ook losse trainingen op aanvraag begonnen te doen.
Zo hebben we een week bij JmeO zo’n training gegeven bij een DTS. Het was bijzonder hoe dat allemaal gelopen is. Als ik erop terugkijk, kan ik zien dat God al voor ons uit was gegaan en we mochten wandelen in de werken die God van tevoren voor ons had voorbereid.”
Proces naar volwassenheid
Wandelen in de werken die God van tevoren heeft voorbereid, hoeft dus niet altijd iets te zijn waar je je van tevoren al bewust van bent. Je wacht niet altijd totdat je letterlijk Gods stem hoort om iets te gaan doen. Is het dus soms eenvoudigweg uitstappen in geloof om te kijken of er een deur open gaat?
Ferdy: “Ik denk dat er een spanningsveld is tussen wachten op God en uitstappen in geloof. Dat is een proces naar volwassenheid. Wachten heeft vaak te maken met karaktervorming. Uitstappen in geloof is een principe dat altijd werkt; God reageert op geloof. Maar je karakter moet het wel kunnen dragen. Als je alleen uitstapt zonder je karakter te laten vormen, is er iets mis.
Het is goed om een balans te vinden. Je moet niet stilzitten tot je zeventigste, maar je moet ook niet alleen maar rennen. Je mag ontspannen je weg met God gaan. Als je biddend, in relatie met God, stappen in geloof zet, zul je Hem zien bewegen. Het belangrijkste is om altijd alles in relatie met God te doen en dichtbij Hem te blijven.”