De pandemie heeft het geloof het meest versterkt in de VS, Spanje en Italië, terwijl in Zuid-Korea het geloof juist iets is afgezwakt. Deze bevindingen zijn te lezen in een onderzoek gedaan onder 14.000 mensen door het PEW Research Center, een onafhankelijk Amerikaans opinieonderzoeksbureau.
Hoewel kerken wereldwijd werden gesloten als gevolg van corona, heeft het onderzoek onder meer vastgesteld dat maar weinigen het geloof verloren. “In 11 van de 14 onderzochte landen is het aandeel dat zegt dat hun religieuze geloof sterker is geworden, groter dan het aandeel dat zegt dat het is verzwakt”, aldus Pew-onderzoekers.
Amerikanen gaven drie keer vaker aan dat hun religieuze geloof sterker was geworden door de pandemie: 28 procent, tegenover een wereldwijde mediaan van 10 procent. Vervolgens kwamen Spanjaarden (16%) en Italianen (15%), hoewel ze in die naties juist werden onderworpen aan zeer strenge coronamaatregelen.
“Opvallend is dat slechts 7 procent van nederlandse gelovigen zegt dat het eigen geloof sterker is geworden, terwijl maar liefst 17 procent denkt dat het geloof van andere Nederlanders sterker is geworden.”
Hoe zit het met Nederland? Opvallend is dat slechts 7 procent van de Nederlandse gelovigen zegt dat het eigen geloof sterker is geworden, terwijl maar liefst 17 procent denkt dat het geloof van andere Nederlanders sterker is geworden. Datzelfde principe zie je terug in Denemarken en Zweden.
Leonardo de Chirico, vice-voorzitter van de Italiaanse Evangelische Alliantie, vindt het geen verrassing dat het geloof in Italië is toegenomen, maar maakt wel een kanttekening.
“Evangelische kerken in Italië werden geconfronteerd met de ongekende uitdaging om in gemeenschap te leven, te evangeliseren en voor ouderen en kwetsbaren te zorgen – allemaal op een door de volksgezondheid verplichte afstand. De aanwezigheid van kerken op internet is kwantitatief geëxplodeerd, maar dat betekent niet dat we erin geslaagd zijn om het goed te beheren”, zegt hij.
“De consequenties op lange termijn zijn nog niet te overzien, laat staan aan te pakken. Zullen echte relaties met de gemeenschap worden hervat? Zullen deelname en betrokkenheid een kenmerk zijn van het toekomstige kerkelijk leven? We lopen stap voor stap, maar het is niet duidelijk waar we heen gaan in termen van de algemene evangeliedynamiek. Het is ontnuchterend, en het zou ons op onze knieën moeten brengen om te bidden.”