Na jarenlang werken bij het christelijke theatergezelschap en na een lange zoektocht, kwam ik uiteindelijk op het moment waarop ik God vroeg hoe ik tegen mijn gevoelens voor mijn eigen geslacht aan moest kijken. Ik zag door alle visies, theologieën en meningen door de bomen het bos niet meer. Welke plek moest ik mijn seksuele gevoelens geven in mijn geloofsbeleving als ik in Gods plan voor mijn leven wilde stappen?
Aan de ene kant zag ik menig schrijnend voorbeeld van gevoelsgenoten die binnen geloofsgemeenschappen werden buitengesloten, weggestuurd, liefdeloos behandeld of met Bijbelteksten om de oren geslagen en na gebed en vasten niet de verandering ervoeren die hun was toegezegd. Of van mensen die te horen kregen dat ze niet genoeg geloof hadden omdat er geen verandering waarneembaar was.
Aan de andere kant was daar een wereld die me vertelde dat ik alle ruimte zou moeten geven aan wat ik voel, en dat dat juist ‘vrijheid’ zou zijn. Omdat het lekker voelt zou het ook goed voor me zijn. Er werd me ook verteld dat God me zo gemaakt zou hebben. Ik heb dat geloof zo’n vijfentwintig jaar uitgeleefd, maar uiteindelijk had dat me alleen maar verder van mezelf verwijderd. Ik herkende mezelf niet meer.
God vragen
Ik besloot God te vragen om tot mijn hart te spreken en mij antwoord te geven op mijn vraag. Ik wilde een antwoord waaraan ik niet zou twijfelen. Op een bepaald moment sprak God in mijn gedachten: De waarheid zal je vrij maken. Ik kocht toen een bijbel en begon te lezen. Ik geloof dat als we een tekst met alleen het menselijk verstand benaderen, die vaak behoorlijk onlogisch, onbegrijpelijk en soms dwaas kan overkomen voor de westerse 21e-eeuwse mens. Zeker als we alleen maar ons verstand gebruiken bij het lezen van de Schrift. Ik ben er van overtuigd dat kennis van culturele context betreffende de tijd waarin de tekst is geschreven, alsmede speculaties van theologen over de schrift behulpzaam kunnen zijn.
Maar ik geloof ook dat de Schrift is geïnspireerd door Gods Geest en dat we voor meer begrip de verlichting van Gods Geest nodig hebben om het werkelijk te kunnen begrijpen en de Bijbel echt tot ons te laten spreken.Voor mij stond vast dat ik de bijbel in moest duiken. Ik wilde mezelf ‘voeden’ met de Schrift. Ik wilde “hervormd worden door de vernieuwing van mijn denken”, want ik wist dat Gods Woord kracht bezit.
Homoseksuele praxis
Ik las doelgericht de teksten over homoseksuele praxis waar veel mensen zo over struikelen en vroeg aan God of Hij me de bedoeling erachter wilde laten zien. Er zijn veel interpretaties, met als resultaat dat er veel verwarring is ontstaan. Ik heb in die tijd ook gezocht in verhandelingen van theologen en kerkleiders die homoseksuele intimiteit binnen een monogame relatie ondersteunen. Ook bij het lezen daarvan, werd ik niet overtuigd. Voor mij werd duidelijk dat, ook al hoopte ik dat een romantische en erotische verbinding met een man gezegend zou zijn, het voor mijn gevoel niet ‘klikte’. Ik werd niet overtuigd. Het kwam niet overeen met het gevoel dat ik kreeg bij het lezen van de Bijbel en dan vooral Romeinen 1. Het werd duidelijk wat wel ‘klikte’.
Ik weet niet hoe ik het anders moet omschrijven. Na lang over die Schriftgedeelten te hebben nagedacht, voelde ik dat God me uitnodigde mijn seksualiteit in Zijn handen te geven. Jezus liet me zien dat ik mijn identiteit zou vinden in het volgen van Hem en niet in het volgen van mijn (seksuele) gevoelens. Ik kon de ‘jas die mij niet paste’ waar ik het in het vorige deel van mijn verhaal over had, aan Zijn voeten leggen.
Heilzaam
Hoeveel zienswijzen er ook op me worden afgevuurd, ik voel bij wijze van spreken tot in mijn genen dat mijn keuze voor een celibatair leven in mijn geval de juiste is. Natuurlijk heeft God met elk mens een andere weg, maar ik geloof niet dat het praktiseren van homoseksualiteit in welke vorm dan ook heilzaam is of door God gezegend zou zijn. Ik kan niet zeggen dat het een gemakkelijke weg is. Het is geen ‘rozengeur en maneschijn’. Toch kan ik met volle overtuiging zeggen dat ik ben thuisgekomen. Er is een diepe vrede in mij gekomen die alle verstand te boven gaat.
God is geen automaat, waar je een muntje van geloof ingooit en dan een wonder uit het kastje kan trekken. Toch is Hij een God van wonderen. Hij is de liefdevolle God die ons uitnodigt om Hem te volgen, wat het ons ook kost. Ook als we het waarom niet begrijpen van wat Hij van ons vraagt, is het goed te vertrouwen dat Hij het beter weet en het allerbeste met ons voor heeft. Wij willen vaak graag het ‘waarom?’ weten. Soms zodanig, dat we God pas onze goedkeuring geven als we met ons eigen verstand iets kunnen begrijpen en het ermee eens kunnen zijn.
Maar God nodigt ons vaak uit om in geloof stappen te nemen, ook als die soms tegen ons verstand ingaan. De keuze die ik heb gemaakt levert vaak een strijd op waarin ik knok, maar Hij voor me strijdt. Het is niet gemakkelijk en het gaat met vallen en opstaan en doorgaan. Toch heb ik vrede, ik ben thuis in Zijn armen.
Sterven aan onszelf
Ook al kan het volgen van Jezus betekenen dat we zoals de Schrift zegt “sterven aan onszelf” omdat “Hij meer moet worden, en wijzelf minder”, is deze weg van discipelschap uitermate bevrijdend. Het blijkt een weg te zijn van innerlijke vrede die alle verstand te boven gaat.
Ik zie de kerk in het algemeen een enorme knieval maken en water bij de wijn doen onder druk van een seculiere humanistische maatschappij.
Dat ‘de kerk’ heel veel fouten heeft gemaakt in haar benadering van de LHBTQIA+ gemeenschap, en dat ze het ‘beter’ wil doen is super. Maar het wegmoffelen of wegredeneren van ongemakkelijke theologie is het andere uiterste. We krijgen steeds meer het beeld voorgeschoteld van een knuffelige Jezus die overal “ja” op zegt, en Zijn glimlach over alles laat schijnen wat onze cultuur als goed en gezond bestempelt. Ik vraag me dan af of je als vader ook glimlacht als je kind midden op de weg speelt, je uitscheldt of van je wegloopt.
Onze cultuur lijkt te gaan bepalen waarover iets gezegd mag worden en vooral wat er gezegd mag worden. In onze cultuur wordt steeds vaker gecensureerd wat ‘ongemakkelijke verhalen’ zijn. Zoals ik zei aan het begin van mijn verhaal zei iemand ooit tegen mij dat het verhaal van mijn keuze geen platform mag krijgen. Dat het beter zou zijn als het weggemoffeld wordt. Dat het een gevaarlijk verhaal is. Eigenlijk zei hij dat ik de kast weer in moet. Amme nooit niet!
Inclusiviteit
In het kader van inclusiviteit mag ik me net zo vrij bewegen als mijn medemensen. Ik heb net als ieder ander een verhaal dat verteld mag worden. Een verhaal van Gods onmetelijke geduld, trouw en liefde. Het verhaal van een gebrokenheid die ik in Gods handen mag leggen. En een verhaal waarin medegelovigen worden opgeroepen liefdevol en met empathie om mij en mijn gevoelsgenoten heen te gaan staan, zonder vooroordelen en zonder homofobie. Ik weet zeker dat Jezus geen homograppen zou maken en dat Hij geen rochel op een kerkpodium zou spugen als Hij het over homo’s heeft.
Ik denk dat Hij een homofeestje zou binnenstappen, het water in wijn zou veranderen, met een schaal toastjes (misschien wel vlammetjes!) rond zou gaan en dan het verhaal van de verloren zoon zou vertellen, en van het verloren schaap, en de barmhartige Samaritaan en, wie weet, ook wat Hij heeft meegemaakt met de overspelige vrouw die bijna gestenigd werd. Misschien zou Hij het verhaal vertellen van de Samaritaanse vrouw bij de waterput, en Hij zou net als bij haar precies weten hoeveel of hoe weinig mannen we wel niet hebben gehad, en vertellen dat door Zijn dood aan het kruis vergeving is voor alles, en dat Hij de Opstanding is en Het Leven. Dat is wat Hij bij mij deed en het heeft me diep geraakt. Zo diep dat ik Hem wil volgen.
Ruimte gunnen
We zijn allemaal op reis. God geeft ons een bepaalde tijd om te leven. Mijn motto is: ‘Leven en laten leven’. Dat betekent dat we elkaar in liefde ruimte en tijd geven om God te vinden. Hoewel, misschien is gevonden te worden door God een betere omschrijving. Mijn motto betekent ook dat we elkaar ruimte en tijd geven om in het volgen van Jezus onze ware identiteit te vinden. Een identiteit die is bepaald door de Schepper en niet door gevoelens. Die reis maken we samen. Door Genade op Genade op Genade op Genade.
Dit is het laatste deel van het drieluik van ‘Jan’s verhaal’. Klik hier voor de eerste aflevering, en hier voor de tweede aflevering van Jan z’n verhaal.