Voorgangers Dave en Cathy Powell hadden niet verwacht dat ze hun kleine meid bijna zouden verliezen op een leuke zomerdag. Annie Powell verdronk in het zwembad van het park.
De Powells hadden een geweldige tijd en genoten van hun zaterdag. Plotseling was er commotie. Een badmeester was aan het reanimeren bij een klein meisje dat naar verluidt was verdronken. Het echtpaar kwam dichterbij om het te controleren en tot hun afgrijzen was het het levenloze lichaam hun 9-jarige dochter. Ze konden alleen maar hopen en bidden.
Ze haastten haar naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis, maar Annie was nog steeds in kritieke toestand. Dave herinnert zich: “Ik maakte me echt zorgen om haar. En ik denk dat toen het echt begon door te dringen dat ze niet helemaal in orde was, ook al ademde ze”. Hij vervolgt: “Ik vroeg me af wat er aan de hand was en of ze ooit nog dezelfde zou zijn”.
Annie moest snel naar een traumacentrum worden vervoerd. Ze vlogen haar daar in een helikopter heen. Maar de artsen beweren dat “de lange tijd zonder zuurstof onomkeerbare schade aan haar hart en hersenen zou hebben veroorzaakt als ze het overleefde.”
Toch vertrouwden Dave en Cathy op God. Ze riepen hun vrienden en kerkgenoten om voor Annie te bidden. De meesten van hen gingen naar de wachtkamer van het ziekenhuis en stonden samen in gebed voor Annies wonder. Ze stopten niet met bidden en brachten zelfs een speciale tijd van gebed door in de volgende zondagdienst. En God hoorde hen. De volgende dag verbeterden Annies bloed- en zuurstofniveau.
Wonderbaarlijk
De volgende vijf dagen waren wonderbaarlijk. Ze zagen een bijzonder herstel, want Annie werd zonder enige beperking uit het ziekenhuis ontslagen. Bovendien deelde het kleine meisje haar onvergetelijke ervaring na de gruwelijke gebeurtenis. Hoewel ze zich niets herinnerde nadat ze was verdronken, vergat ze één ding niet: haar tijd in de hemel.
In de helikopter was Annie kortstondig gestorven, maar ze werd weer tot leven gewekt. Ze herinnert zich: “Ik zag vlinders en ze hadden allemaal verschillende kleuren. Het waren niet alleen gewone, je weet wel, alledaagse kleuren. Het waren kleuren die je je niet eens kan voorstellen. Ik voelde me heel gelukkig en blij en erg geliefd, ik voelde het gewoon overal om me heen.” Ze herinnert zich ook een man in het wit die haar hielp in het zwembad. “Er was een man in het wit die me hielp in het zwembad, en ik denk dat het misschien Jezus was of een engel.”
Vandaag de dag is Annie springlevend. “Als ik tot God bid en aan mijn wonder denk, zeg ik altijd: “Dank U, God, dat U mij laat leven’, vertelt ze. Cathy moedigt iedereen aan met de waarheid dat God de God is Die het onmogelijke mogelijk kan maken.
Lees hier het originele artikel.