In 1977 was de moeder van Melissa Ohden zes maanden zwanger van haar en liet ze een abortus met zoutoplossing uitvoeren. De abortus mislukte en Melissa werd geboren. Ze overleefde het niet alleen, maar werd ook nog eens een stralend gezonde en gelukkige vrouw.
“De zoutoplossing had me moeten vergiftigen, de bovenste laag van mijn huid weg moeten branden en mijn leven zou beëindigd moeten zijn voordat mijn moeder uiteindelijk zou bevallen.” Toen Melissa de abortus overleefde, vocht ze voor haar leven. “De dokters geloofden dat ik niet lang zou overleven. En als ik wel langer zou leven, dat ik dan meerdere handicaps zou hebben.”
Adoptie
Ze leek geboren om te sterven en ongewenst, maar toen was er een stel dat besloot Melissa te adopteren. Dit was des te wonderlijker, omdat het niet zeker was of ze zou overleven en haar gezondheidsproblemen de nodige onkosten met zich mee zouden kunnen brengen. “Mijn adoptieouders hadden weinig geld. Maar ze waren hele gelovige mensen die gewoon wisten dat ze geroepen waren om mijn ouders te zijn.”
Angstige tijd
Hoewel Melissa altijd al wist dat ze geadopteerd was, wist ze er lange tijd niets van dat er geprobeerd was haar te aborteren. Ze ontdekte dat toen ze veertien jaar was. Dat was een heel heftig moment. “Het had invloed op alle gebieden van mijn leven; fysiek, emotioneel, mentaal, geestelijk… Ik wist niet meer wie ik was. Ik schaamde me, ik voelde me schuldig en was boos. Het had invloed op mijn relatie met God. Hoe kon dit het plan voor mijn leven zijn? Het was een hele angstige tijd in mijn leven. Ik worstelde met eetstoornissen, alcoholmisbruik en relaties, omdat ik probeerde afstand te nemen van alles wat ik van binnen voelde.”
Wat Melissa in die tijd erg hielp, was de steun van haar familie. “Ik wist dat ik geliefd was. Zelfs al begrepen mijn ouders de diepten van mijn lijden niet, ik wist hoe geliefd ik was. Ze hadden me ook grootgebracht met een sterk geloof, dus ik wist dat God meer voor mij had dan hoe ik mijn leven op dat moment leefde. En ik leerde accepteren dat Hij geen fouten maakt.
Vergeven
Het vergeven van mijn biologische ouders, zelfs terwijl ik niets wist van mijn leven toen, bracht echt bevrijding. Vergeven is een bewuste keuze die we moeten maken. Het is niet een eenmalige gebeurtenis, het is een proces waarbij je opnieuw en opnieuw moet vergeven. Op dit punt in mijn leven ben ik zelf moeder en heb ik mijn eigen kinderen. Toen zij geboren werden, zag ik hun jonge leventjes en moest ik opnieuw vergeven, omdat al die oude emoties en gedachten die ik al verwerkt had, opnieuw naar boven kwamen.
Levensveranderend
Maar het draait allemaal om perspectief. Iedereen kan op het punt komen in het leven waar je afwijzing voelt. Dat komt vaak voor, vooral bij mensen die een abortus overleven. Maar wanneer je dat perspectief verandert in: wat er ook gebeurd is, God had een doel en een plan voor mij, en welke mensen er ook wel of niet van me houden, Hij houdt zoveel van mij, als je je daaraan vasthoudt, dan is dat levensveranderend.”
Toch had Melissa nog veel vragen. “Ik vroeg me af waarom er niet in de eerste plaats al een adoptieplan voor mij had kunnen zijn. Maar ik wilde vooral mijn biologische ouders laten weten dat ik de waarheid wist en niet boos en bitter was en dat ik een ongelooflijk gezegend leven leid. Ik begon mijn ouders te zoeken toen ik 19 jaar was, nu bijna twintig jaar geleden. Het kostte me meer dan tien jaar om ze te vinden.”
Geliefd
Haar biologische vader overleed voordat ze hem kon vinden, maar met haar moeder kwam ze uiteindelijk wel in contact. “God baande een weg; één van mijn moeders familieleden nam contact met me op. Toen kwam ik erachter dat mijn oma mijn moeder had gedwongen om de abortus te laten plegen, dat het niet de keuze van mijn moeder zelf was. En ik ontdekte het grootste geheim. Dat is dat mijn moeder waarschijnlijk meer dan dertig jaar van haar leven geloofd had dat ik die dag was overleden. Ze heeft vele jaren met veel spijt geleefd, maar waar ik van houd hoe God werkt is: ze weet nu dat ik levend en wel ben en dat zij geliefd en vergeven is. Ik wou dat iedereen zo’n soort verhaal had.”
Bekijk hier Melissa’s hele verhaal.