Ik kan (gelukkig) heel wat mensen aanwijzen met wie ik een mooie band heb en bij wie ik écht mezelf kan zijn. En toch zijn er slechts enkelen bij wie ik aanklop voor een dringend adviesgesprek. Ik denk dat ze op één te tellen zijn. Het zijn mensen die 1) ik goed ken 2) mij goed kennen 3) betrouwbaar zijn 4) een luisterend oor hebben en 5) weten waar ze over praten. Sjonge, wat een waslijst aan voorwaarden, hè?
Toch ben ik denk ik niet de enige die selectief is met raadgevers. Want zeg ’s eerlijk: hoe vrolijk word jij van ongevraagd advies? Maar goed, als we er geen van alle dol op zijn… hoe komt het dat we als mens wél sterk geneigd zijn om anderen hiervan te voorzien? > #METOO < Het afgelopen jaar is daarin een goed voorbeeld. We hebben gezien hoe onprettige, dwingende, zelfs gewelddadige manieren werden ingezet om standpunten overgebracht te krijgen. Even helemaal in het midden gelaten waar mensen nu voor of tegen zijn…
In ieder mens schuilt dat persoontje dat een ander graag vertelt hoe hij/zij het aan moet pakken. Ja écht, ook in mij en in jou. Maar ik heb mogen ontdekken dat als we in de positie zijn om advies te geven, we altijd voor drie keuzes staan: 1) we geven ongegeneerd onze mening en dus ook ons advies 2) we leven ons in anderen in en spreken pas daarna onze gedachten uit 3) we laten alles wat we denken, vinden of voelen los en stellen die ene, uitzonderlijke vraag: wat zegt joúw hart op dit moment?
Achtergrond
Ik kan je uit ervaring vertellen dat het laatste advies het minst favoriet is. Waarom? Omdat dit niet alleen ons, maar ook onze goedbedoelde adviezen vaak in één klap overbodig maakt. En dat hebben we liever niet. Wie wil er nou niet nodig zijn? Maar goed, laten we eens omdenken. Is adviesgesprek 3 niet indirect wat we allemaal nodig hebben? Dat er vertrouwen wordt getoond in ons hart? En in de keuzes die we maken? Zodat er meer vertrouwen komt in de wijsheid die in ons zit? Die, indien gewenst, wordt aangevuld van Bovenaf?
Eigenlijk niet gek dat het derde adviesgesprek zo vaak naar de achtergrond verschuift. Hoe goed zijn we immers in het luisteren naar wat ons eigen hart ons te zeggen heeft? Ik vind het soms reu-ze-moeilijk! En wat vaak nog lastiger is: wat als andermans bevindingen niet stroken met wat er in mijn hart leeft? Dan raak ik al helemaal de kluts kwijt! Toch weet ik zeker: we hoeven niet altijd die Redder uit te hangen. Moeilijke adviesgesprekken kunnen veranderen in zeer eenvoudige wanneer we geven wat die ander nodig heeft: een gehoord hart.
Met het nieuwe seizoen voor de deur zou ik zeggen: laten we onze energie steken in het daadwerkelijk kennen van mensen, onze betrouwbaarheid en onze luisterskills. Wie weet kloppen we dan vaker bij elkaar aan voor een dringend adviesgesprek;)
Ga voor meer blogs, muziek en mijn boek ‘Dan maar zo!’-Als perfect zijn geen optie meer is naar: www.joycedevos.com