Gisteren kon onze zoon Chris met zijn voetbalteam kampioen worden. Het was een spannende wedstrijd, waarbij de andere ploeg terecht (en helaas voor ons) won. Ze waren beter. Chris’ team streed voor wat ze waard waren, maar het was niet genoeg. Tijdens de terugreis zei Chris: ‘Ik heb zin in een frikandel speciaal met curry.’ Ik vond het een goed idee. Zo gezegd. Zo gedaan. Daarom zaten wij – nog voordat het middag was, in een waterig herfstzonnetje, voor de snackbar op een bankje. In deze snackbar – het was niet onze vaste snackbar – bevond zich zo’n ouderwetse automatiek muur. Je weet wel: Een muur vol met vakjes met glazen deurtjes, waarachter elk deurtje één warme snack ligt te wachten.
Ik weet niet hoe lang dergelijke automatieken al bestaan, maar ik weet niet anders. Toen ik klein was, waren ze er al en ook vandaag lijken ze nog steeds in een behoefte te voorzien. Het is natuurlijk ook lekker snel en makkelijk. Ook een beetje onpersoonlijk, maar wat maakt het uit. Naar binnen, paar euro erin, luikje open, snack gepakt, luikje dicht en je honger (of stevige trek) wordt direct gestild. Zonder klein gesprekje met de patatbakker. Naar binnen. Naar buiten. En door!
Consumptie
Nadenkende over deze consumptie-muur merk ik, dat ik het wel een mooi concept vind. Eenvoudig en simpel. Je hebt een behoefte en klik-klak de behoefte wordt vervuld. Hoe mooi zou het zijn, als dat in het gewone leven ook zo was. Ik heb een probleem. Doe het luikje open. Trek de oplossing eruit. En klaar ben ik.
Eerlijk? Ik behandel Jezus ook vaak als snackbar-eigenaar achter zo’n muur. Zonder dat ik Hem zie, zonder dat ik een gesprek met Hem voer, wil ik graag dat Hij mijn probleem oplost, ter plaatse mijn situatie verandert of direct mijn verlangen vervult. Misschien herken je het wel? Maar werkt het ook echt zo?
Mag ik een voorbeeld geven? Ik bid en vraag God om een antwoord. Dan zou het toch mooi zijn, als het antwoord na één keer bidden uit de hemel viel. Een ander voorbeeld: Ik worstel met een keuze en kom in de kerk om duidelijkheid te krijgen. Begrijp je wat ik bedoel?
Vaak komen we bij Jezus om iets te halen. We zijn dan als die mensen, die na de eerste wonderbare spijziging bij Jezus kwamen. Jezus wist waarom ze kwamen – Johannes 6:25-27 HTB:
‘Toen zij Hem daar vonden, vroegen zij: ‘Meester, wanneer bent U hier aangekomen?’ ‘Ik weet wel waarom u Mij zoekt,’ antwoordde Hij. ‘U komt niet om de wonderen die u hebt gezien, maar omdat Ik u volop te eten heb gegeven. Werk niet voor gewoon voedsel, dat vergaat, maar werk voor het voedsel dat blijft en waardoor u eeuwig leven krijgt. Ik, de Mensenzoon, zal u dat geven. Dat heeft God Mij opgedragen.’’
Deze mensen kwamen om in hun eerste, eigen behoefte te worden voorzien. En Jezus? Jezus wilde hen nog veel meer geven dan dat. Je zou het kunnen vergelijken met een patatbakker, die achter zijn automatiek muur vandaan komt en je uitnodigt om samen met hem te gaan eten. Niet vanuit de frituur, maar een maaltijd die hij zelf voor jou persoonlijk bereidt. Zie je het verschil?
Maaltijd
Dit geschreven hebbende denk ik erover na. Wat heeft het mij te zeggen? Wat wil ik graag van Jezus ontvangen? Welk verlangen heb ik, dat ik graag door Hem vervuld zou zien worden? Of welke situatie zou ik graag door Hem veranderd zien worden? Of welk probleem ken ik, dat Hij voor mij zou kunnen oplossen? Al deze vragen hebben betrekking op mijn behoefte. Het is wat ik wil en niet wat Jezus wil.
Nog even terug naar de muur: De vakjes zijn klein. Er ligt één warme snack in – zoals ik al schreef. Meer past er ook niet in. Nou, twee frikandellen zou misschien passen. Maar een complete maaltijd? Nee. Dat past niet. En als Hij dat nou wil geven? Als Jezus nu wil komen en samen met mij de maaltijd wil nuttigen, ben ik dan bij zo’n muur op de goede plek? Nee toch?
En toch… toch doen we God, doen we Jezus vaak tekort. Wij dwingen Hem in ons hokje. Wij denken vanuit ons eigen perspectief. Wij maken Hem klein. Wij stellen Hem niet in staat om ons datgene te geven omdat wij ‘vanuit vakjes’ denken. God is meer dan dat. God wil meer dan dat – Openbaring 3:20 HTB:
‘Luister, Ik sta voor de deur en klop. Als iemand Mij hoort en de deur opendoet, zal Ik bij hem binnenkomen. Dan zullen wij samen eten, hij met Mij en Ik met hem.’
Jezus zegt zelf dat Hij samen met jou wil eten!
Rijkdom
Jezus’ maaltijd past niet ons vakje. En Jezus zelf past al helemaal niet in ons vakje. Hij is veel meer, Hij is veel groter dan dat.
Vanochtend las ik Efeziërs 3. In dit hoofdstuk is de apostel Paulus, de schrijver van deze brief aan de Efeziërs onder de indruk wie God, wie Jezus is. Vanuit dit besef schrijft hij dit – Efeziërs 3:8-9 HTB:
‘En dan te bedenken dat ik de minste van alle gelovigen ben! Alleen door de genade van God mag ik andere volken op de onvoorstelbare rijkdom van Christus wijzen. Ik mag de mensen laten zien hoe God, die alles gemaakt heeft, zijn verborgen plan uitvoert. Het plan dat Hij vanaf het begin voor Zich heeft gehouden.’
Paulus schrijft over de onbegrijpelijke rijkdom van Christus. Hij schrijft over God, die grootse plannen had en hij (Paulus) mag ze bekend maken. Als één iemand begreep, dat God en dat Jezus niet in hokjes pasten, dan was Paulus het wel. Paulus keek niet door zijn eigen vakje achter de muur, naar Hem die de maaltijd bereidde. Paulus stond oog in oog met Hem. Dat maakte Paulus klein. Niet zijn vakje.
Paulus mocht delen, wat hij ontvangen had van Jezus. Hij mocht Gods plannen delen, die hij van God zelf ontvangen had. Naarmate hij meer opschrijft, komt hij steeds meer onder de indruk van wie God is. Tot slot schrijft hij dit en het is een gebed – Efeziërs 3:14-21 HTB:
‘Wanneer ik eraan denk hoe wijs en groot Gods plan is, val ik op mijn knieën voor Hem neer. Hij is de Vader van al zijn kinderen, zowel in de hemel als op aarde. Ik vraag Hem u vanuit zijn heerlijke rijkdom de innerlijke kracht van de Heilige Geest te geven. Ik bid dat Christus meer en meer in u mag wonen, naarmate u Hem meer gaat vertrouwen. Dat u geworteld zult zijn in Gods liefde en daarop uw leven zult bouwen. Dan zult u, samen met alle gelovigen, zien hoe breed, lang, hoog en diep de liefde van Christus is. U zult ervaren en begrijpen dat die liefde van Christus ons menselijk verstand te boven gaat. Uw hele wezen zal dan vol van God zijn. God kan oneindig veel meer doen dan wij ooit kunnen bidden of beseffen. Dat blijkt uit de kracht die in ons werkt. Hem komt voor altijd en eeuwig alle eer toe in de Gemeente door Jezus Christus. Amen!’
Zie je? Oneindig veel groter dan een vakje!
Zegen!
Tim Meijer
Tim is man, vader, ondernemer, schrijver en spreker. Tim (1982) is getrouwd met Harmanna en vader van vier kinderen. Hij geeft samen met twee partners leiding aan drie bedrijven. Daarnaast schrijft en spreekt hij graag. Wekelijks deelt hij zijn gedachten en doet daarbij de Bijbel open. Op dit moment schrijft hij aan zijn eerste boek.