Nicol Nghuuyepa – Van Winssen (32 jaar) is samen met haar man Gabriël basisleider van Jeugd met een Opdracht (YWAM) in Namibië. Als tiener had ze nooit verwacht dat ze in de zending terecht zou komen. Zelfs toen ze zendingswerk deed, had ze nog niet helemaal door dat ze ook echt zendeling was. Ze dacht dat God daarvoor moest spreken met ‘vuurwerk’ en ‘briefjes uit de hemel’. Maar het tegendeel bleek waar: “Als je Hem bidt om te laten zien wat Hij voor je toekomst heeft, breekt Hij je hart voor een doelgroep. Hij geeft je passie en genade om te kunnen doen wat nodig is op die plekken waar Hij je roept. God werkt niet altijd met vuurwerk, Hij neemt je eerder aan de hand om je met kleinere stapjes voor te bereiden.” Zo ging het ook bij Nicol…
“Ik was altijd het lieve en stille meisje in de klas. Op de middelbare school was Engels mijn slechtste vak. Als vriendinnen over hun wilde reisplannen zaten te kletsen, dacht ik: ‘Dat is niets voor mij, laat mij maar lekker hier blijven!’” Toch bleek achteraf dat God haar toen al aan het voorbereiden was op wat zou komen: Nicol komt namelijk uit een gezin met een achtergrond van verslavingsproblematiek.
Na haar middelbare school is ze bezig met de vraag ‘wat nu?’ Om God wat langer de ruimte te geven om te spreken wil ze een tussenjaar gaan doen. “Het liefst wilde ik een parttime school doen, zodat ik thuis zou kunnen blijven wonen en heen en weer kon reizen.” Maar hoe langer Nicol nadacht over welke school ze zou gaan volgen, des te meer oud-DTS’ers ze tegenkwam. “Ik googelde wel wat, maar telkens klikte ik weg. Ik was bang en vond het niets voor mij. Het was veel te vrij, te evangelisch en te ‘out of your comfortzone’. Toch wilde ik wonderbaarlijk genoeg aan het einde van de zomervakantie alleen nog maar een DTS doen als tussenjaar.”
Opeens kon Nicol haar verleden linken aan wat ze hier zag, en werd duidelijk: “Ik ga de verslavingszorg in, ik wil iets betekenen voor deze mensen in Namibië.”
Kleine richtingaanwijzers
Tijdens haar DTS waren er weer een aantal kleine gebeurtenissen die Nicol de weg naar een leven in de zending leidden. “Iemand kreeg een beeld voor me. Ze zag een voet met een groot litteken erop. Dat litteken veranderde in de veters van de schoenen van de bereidheid van het evangelie uit Efeze 6:15.” De vrouw wist niet dat Nicol een groot litteken op haar voet had van een oud auto ongeluk, precies daar waar de veters van een schoen zitten. Het litteken stond voor Nicol symbool voor de verslavings problematiek waarmee ze op jonge leeftijd in aanraking was gekomen. God zou haar verleden gebruiken voor de toekomst.
Tijdens de outreach-periode (het tweede gedeelte van de 6 maanden DTS) mocht ze aan het werk in Namibië. Op een dag keek ze naar buiten door het raam van haar logeerkamer. Ze zag hoe de mensen daar in groepen over straat liepen en dronken werden. “God brak mijn hart voor hen.” Nicol voelde een diepe bewogenheid met deze mensen, die zo vast zaten aan de drank en verslaving en die verdronken in hopeloosheid. “Zij hebben totaal geen perspectief op een beter leven.” Opeens kon Nicol haar verleden linken aan wat ze hier zag. Ze wist: “Ik ga de verslavingszorg in, ik wil iets betekenen voor deze mensen in Namibië.”
“Pas later besefte ik dat ik zendingswerk deed.”
God sprak
Op de volgende locatie waar Nicol en haar groepje zouden helpen, hoorde Nicol Gods stem. “Terwijl we het terrein opreden, zag ik een groot bord met ‘YWAM Windhoek’. God sprak hoorbaar: ‘Dit is je thuis’.” Nicol had daar direct allerlei ideeën bij, maar geen van die gedachten bevatte het spreken van de Engelse taal, permanent verhuizen naar Namibië, trouwen met een Namibiër en het worden van basisleider van YWAM Windhoek
Ze ging in eerste instantie dan ook gewoon terug naar Nederland om psychologie te studeren. Maar voordat ze haar Bachelor had afgerond, kwam ze in contact met een man uit Namibië. “Hij hielp me om een kaart te sturen naar een jongetje dat ik op mijn DTS had leren kennen. We hielden contact.” Eind 2013, toen Nicol 23 jaar was en al twee jaar een lange-afstandsrelatie had, vertrok ze naar Namibië om daar met Gabriël te trouwen en in zijn land een leven op te bouwen. “Ik leefde in een flow van adrenaline. Ik volgde mijn (door God gebroken) hart. Pas later besefte ik dat ik eigenlijk zendingswerk aan het doen was, werkend in de achterstandswijken in een vreemd land, zonder vrienden en familie en levend van giften.”
“Ik heb ervaren hoe God me de genade gaf om te blijven geloven in het werk hier, zelfs als het moeilijk was. God heeft me gezien, Hij heeft voorzien en ons beschermd, zelfs toen we hobbels moesten nemen.”
Verslavingszorg
Nicol woont nu 8 jaar in Namibië. Inmiddels heeft ze twee kinderen en hoopt ze deze maand haar opleiding Psychologie af te ronden. Volgend jaar hoopt ze de eerste concrete stappen te zetten in de richting van haar droom: mensen in Namibië perspectief geven en van hun verslavingen af helpen. “Er zijn zoveel kleine momenten geweest in mijn leven die me hier naartoe hebben geleid: De jaren die ik nodig had om te acclimatiseren en om de wortels te leren kennen van al de verschillende problemen in Namibië. Maar ook de burn-out waar ik vorig jaar doorheen ging. Ik heb geleerd om mijn grenzen aan te geven en dat ik mag genieten van het leven zonder me daarover schuldig te hoeven voelen als zendeling. Ik heb ervaren hoe God me de genade gaf om te blijven geloven in het werk hier, zelfs als het moeilijk was. God heeft me gezien, Hij heeft voorzien en ons beschermd, zelfs toen we hobbels moesten nemen.” Iedereen heeft een unieke roeping en het proces daarnaartoe gaat vaak in kleinere stapjes. “Wanneer je in je hart voelt dat je ergens voor geroepen bent, is dat je anker waaraan je mag vasthouden.”
Via hun site kun je meer te weten komen over het werk van Gabriël en Nicol.