De zee KEI-hard tegemoet rennen om er vervolgens met een mega plons in te belanden: je zal het mij niet zien doen! Niet omdat ik een hekel aan water heb (mijn douche en ik zijn vrienden), maar omdat KOUD water en ik geen match zijn. Gaan we een dagje naar het strand, een recreatiemeer of een zwembad: Joyce blijft steevast aan wal. Ik ‘pas’ wel op de spullen.
Tuurlijk wil ik heus wel een keertje pootjebaden… maar alleen al de gedachte dat een gewetenloos kind voorbij komt gespetterd: het houdt me ver bij water vandaan. Trouwens, ook types die je ‘wel een handje willen helpen’ zijn voor mij een doorn in het oog!
“Trouwens, ook types die je ‘wel een handje willen helpen’ zijn voor mij een doorn in het oog!”
Een echte zwemmer ben ik trouwens ook niet. Spring ik in het diepe, dan ervaar ik nog altijd de noodzaak om dit met dichtgeknepen ogen en neus te doen. Hoe akward voor mijn kids! En eenmaal in het water ben ik toch een beetje bang dat iets of iemand me naar beneden trekt. Een fobie, ontstaan nadat ik écht een keer naar beneden ben gesleurd. Door een vampier, denk ik, want de persoon in kwestie vond het nodig om mij een flinke bijt in mijn onderbeen te geven. Ik kon de tanden na afloop tellen!
Verkoeling
Gelukkig laten de boys en David me de laatste jaren zitten waar ik zit. Ze weten dat deze koudwateraversie bij me hoort en dat ik alléén te porren ben boven de dertig graden. Hoe leuk dus dat er afgelopen zomer zo’n dagje tussen zat! Volop zon, geen zuchtje wind… tja, dan moet je op den duur wel op zoek naar verkoeling! Heel voorzichtig liep ik het water in…
Ver uit de buurt van kinderen, ver uit de buurt van ’ik help je’ handjes. Zo’n twintig minuten stond ik te stuntelen en te kleumen, terwijl mijn jongste heel geduldig op zijn luchtbedje lag te wachten. Zo lief! Toen ik eenmaal door was, zwommen we samen naar de overkant van het meer. Hij op z’n luchtbedje, ik op m’n bodyboard.
Een heerlijk tochtje. Puur genieten! Best zonde, dacht ik, dat ik dit zo weinig doe. Het is zó lekker! Tegelijkertijd bedenk ik me dat het bij zoveel dingen niet anders gaat. Ik heb mezelf de afgelopen jaren meermaals overwonnen. Dingen gedaan die buiten mijn comfortzone liggen. Maar door de zure appel heen bijten blijft ‘een dingetje’. Ik laat nog genoeg schieten, omdat het akelige begin me niet aanstaat. En ik maar moeilijk kan overzien dat het échte genieten pas daarna begint…
“Ik wil jou (én mezelf!) aanmoedigen om zo nu en dan door ‘het koude water’ heen te breken… puur om te ervaren dat iets beter bij je past dan je denkt.”
En dan staat er een nieuw seizoen voor de deur… Uitdagingen voor iedereen. Zeker voor de tijd waarin we leven. Ik wil jou (én mezelf!) aanmoedigen om zo nu en dan door ‘het koude water’ heen te breken… puur om te ervaren dat iets beter bij je past dan je denkt. Sterker nog: dat je het nodig hebt om ‘op temperatuur te komen’ en te floreren: de persoon te zijn die volledig in zijn/haar potentie staat. Eén ding beloof ik je voor als je het doet: ik zal je niet nat spetteren.
Meer muziek & blogs: www.joycedevos.com