Laten we wel wezen: de kerk is een vreemde instelling. Het is een mengelmoes van de meest uiteenlopende mensen. Ouden, jongeren, kinderen, mensen van allerlei ras, cultuur, achtergrond, getrouwden, alleenstaanden, gescheiden mensen, mensen die pas tot geloof gekomen zijn, mensen die al vanaf kind in de kerk zitten, studenten, werkenden, werklozen, arbeidsongeschikten, asielzoekers, rijken, armen, directeuren, arbeiders en ga zo maar door. Als je niet naar de kerk gaat, is er eigenlijk nauwelijks een gelegenheid waar je zo’n diverse groep mensen bij elkaar ziet. Dat is met opzet zo. God wil dat wij leren elkaar lief te hebben zonder naar de persoon te kijken.
Normaal gesproken zoek je zelf je vrienden uit en dat zijn dan uiteraard een beetje gelijkgestemde mensen waar je goed mee overweg kan. In de kerk kom je allemaal mensen tegen die jij niet uitgekozen hebt en die niet meteen gelijkgestemd zijn zoals jij. Er is wel een gemeenschappelijk factor natuurlijk. We geloven in Jezus Christus die opgestaan is uit de dood. Maar voor de rest kan je zeggen: de Heer heeft vreemde kostgangers.
Het is daarom absoluut niet verwonderlijk dat je allerlei mensen tegenkomt die heel anders denken dan jij. Over schepping of evolutie, over… nou ja, over alles eigenlijk wel zo’n beetje. (Overigens is schepping of evolutie een onderwerp dat we als Revive fundamenteel achten, lees hier – red.) Nu is het zo dat de kerken er in het verleden nogal een hobby van gemaakt hebben andere kerken te verketteren. Het was afscheiden, voor jezelf beginnen, die en die eruit schoppen – niet zozeer vanwege zonden maar vooral vanwege minutieuze leerstellingen. En daar is heel veel schade mee aangericht. Ook vandaag de dag zijn er groepen en mensen die leerstellingen belangrijker vinden dan barmhartigheid, geduld en goede omgang met elkaar. Dat kan zelfs zover gaan dat er gezegd wordt: als je dit of dat niet gelooft op deze manier, dan ben je niet gered.
De christelijke kunst is om elkaar NIET te verketteren om het minste of geringste.”
Waaat? Waar in de bijbel staat dat God ons een examen af zal nemen om te testen of we wel in allerlei zaken de juiste leerpunten aanhangen? Ik denk eerder dat het tegenovergestelde belangrijk is, dat we als christenen in de kerk laten zien dat ONDANKS allerlei verschillen en meningsverschillen we elkaar liefhebben als broeders en zusters. DAARAAN zullen de mensen zien dat wij kinderen van God zijn. Natuurlijk mogen we daarbij de kern niet loslaten, dat wil zeggen: Jezus Christus en die gekruisigd. Maar over zoveel andere dingen valt zoveel te zeggen en lopen de meningen zo uiteen, dat het de christelijke kunst is om elkaar NIET te verketteren om het minste of geringste. Dat we elkaar liefhebben en door één deur kunnen blijven gaan ook al zijn er bepaalde inzichten die niet of zelfs in het geheel niet hetzelfde zijn.
Niet veroordelen
Wij moeten kerkelijke leer niet gebruiken om elke andersdenkende de toegang tot de hemel (of de kerk) te ontzeggen. Integendeel. Geloof je in Jezus? Dan herken en erken ik in jou mijn broer of zus. Prijs God. Dat is het fundamentele uitgangspunt. Laten we vervolgens eens samen kijken naar een aantal zaken – zoals Maria, milieu, evolutie, eindtijd en ga maar door – als dat je interesse heeft en die als vrienden bespreken. Kan je er iets van opsteken? Fantastisch! Ben je het er hartgrondig mee oneens? Dat is dan heel spijtig, maar je blijft elkaars broers en zussen. De kunst is om elkaar desondanks toch NIET te veroordelen, zoals Jezus ons opdraagt (Mattheüs 7:1). God heeft het laatste oordeel. Uiteindelijk zal alles duidelijk worden.
Ik denk zelfs dat één van de redenen waarom er zoveel kerkverlating is geweest in de afgelopen eeuw, al dat christelijke geharrewar is met de ene kerkscheuring na de ander. Net zoals in een echtscheiding de kinderen het slachtoffer zijn, zo zijn de randkerkelijken het slachtoffer geworden van de kerkscheidingen. Wij leven nu in een tijd waar wij het ons niet meer kunnen veroorloven te kibbelen, omdat we te klein en onaanzienlijk zijn geworden. Gelukkig vinden er samenwerkingen op allerlei fronten plaats. Maar meer nog dan dat het noodgedwongen is, moeten we dat doen vanuit het besef dat dit de opdracht van de Heer is en moet het uit ons hart komen vanuit het besef dat de veelkleurige wijsheid van God vaak vele malen groter is dan ons verstand bevatten kan.
Als je dit kan beamen, ben je klaar voor mijn column van volgende week.
Zo, dat moest ik alvast even kwijt.
Deze (on)gezouten mening is van Peter Scheele. Hij studeerde Elektrotechniek aan de TUE en theologie aan de Bijbelschool te Heverlee. Hij maakte tv-programma’s voor de EO in de jaren negentig, publiceerde boeken over evangelisatie, evolutie en recentelijk over Openbaring, Hosea en Zacharia. Hij was 23 jaar getrouwd, is nu 16 jaar gescheiden, heeft drie getrouwde kinderen en is inmiddels de trotse opa van negen kleinkinderen.