Aanbiddingsleider Rebekka Sahertian ging in april 2021 door de zwaarste tijd van haar leven. Haar man kwam op de IC te liggen met corona en dat werd zo heftig, dat ze afscheid van elkaar moesten nemen. Voor Rebekka was het heel zwaar. “Ik voelde me zo eenzaam ineens, ik bleef ineens achter.” In dit verhaal vertelt Rebekka hoe aanbidding een cruciale rol ging spelen in het proces en hoe het veranderde in een getuigenis.
Rebekka vertelt over wat ze meemaakte. “Vorig jaar eind maart kreeg ik zelf in eerste instantie corona en later Iwan ook. We dachten dat het wel meeviel. Hij moest hoesten, maar was niet echt benauwd. Later kreeg hij koorts en toen merkten we dat hij heel moe werd. Die vermoeidheid ging niet over. Na een waarschuwing van een vriendin van ons besloten we: ‘Het is goed om naar de huisartsenpost te gaan.’
Eenmaal bij de de huisartsenpost werd Iwan doorgestuurd naar de Spoedeisende Hulp en werd hij opgenomen in het ziekenhuis. Daar was er een probleem: de zuurstof saturatie in zijn bloed was niet hoog genoeg. Daarom probeerde Iwan heel rustig te liggen om de saturatie zo goed mogelijk te krijgen.”
Telefoontje
Een dag later, op dinsdagavond, kreeg Rebekka een dringend telefoontje: Iwan moet naar de IC en de artsen zullen haar over een uur terugbellen om te vertellen hoe het met Iwan is. “Toen ze terugbelden was de boodschap duidelijk: hij kreeg honderd procent zuurstof maar dat was niet genoeg. Ze moesten hem in slaap gaan brengen om.
Ze vroegen: ‘zou je nú kunnen komen?’ Toen ben ik meteen in de auto gestapt en naar het ziekenhuis gereden. Je weet op dat moment niet wat je overkomt, alles gaat door je hoofd.
“In het ziekenhuis was het een hele nare situatie. Iwan was heel angstig, hij was zo ziek dat hij geen eens meer afscheid van de kinderen mocht nemen. Met zijn laatste adem besloot hij voor ons te bidden, toen we samen op de kamer waren. Dat was alles wat hij nog had aan adem. Vervolgens neem je afscheid van elkaar, terwijl je niet weet of je elkaar nog levend terug gaat zien. Dan is heel heftig. Een van de moeilijkste dingen voor mij was de paniek in zijn ogen.
Vervolgens loop je de kamer in en ga je door een lange lege gang in het ziekenhuis, drie uur in de nacht. Ik voelde me zo eenzaam, toen ben ik heel hard gaan huilen. Ik bleef daar alleen achter.”
Roes
Rebekka kwam toen in een soort roes terecht in de dagen die volgde, waarbij ze ook moeite had om nog te kunnen bidden. “Niet dat ik mijn geloof kwijt was, maar ik was stoïcijns.”
Totdat de knop bij haar omging en ze een besef kreeg dat ‘de vijand wil dat we stil zijn, terwijl we aanbidders zijn.’ Ze besloot een aanbiddingsavond te organiseren om Jezus boven alle omstandigheden te prijzen. Deze avond werd door duizenden mensen op de voet gevolgd.
Bekijk hier het hele verhaal van Rebekka: