De eerste acht jaren van zijn leven groeide Louis Juan Parfait op in Kameroen. Zijn familie was gelovig en Louis ging met hen mee naar de kerk. Toen hij in Nederland kwam wonen, verloor de familie de binding met de kerk. “Ik ging op latere leeftijd ook met slechte vrienden om, waardoor ik me niet goed genoeg voelde om naar de kerk te gaan.” Begin dit jaar is er veel veranderd, en heeft Louis zijn leven toegewijd aan God. In maart 2020 liet hij zich dopen.
Hij vertelt wat er in zijn leven gebeurd is. “Ik ben christelijk opgevoed, maar het was niet zo streng. Mijn oma en mijn moeder namen me op zondag mee naar de kerk. Dat was deel van de opvoeding. Toen ik acht was, verhuisden we naar Nederland. We leken het geloof hier los te laten.”
“Het geloof van mijn moeder zwakte ook af. Ze deed er niet zoveel meer mee. Behalve op de momenten dat iemand van de Jehova’s Getuigen wel eens langs kwam om Bijbelstudie te doen. Daar ging ik wel eens bij zitten, omdat ik het interessant vond om naar te luisteren. Ik haakte al snel af, omdat het ook ingewikkeld was. Mijn moeder wilde het ook niet meer, omdat ze zelf protestant was en daaraan wilde vasthouden.”
Niets met God
“Ik had als kind niet veel met de kerk of met de Bijbel meer. Behalve dat ik op een christelijke school zat en we op 25 december naar de kerk gingen.”
Wel deed hij als tiener altijd een gebedje voor zichzelf, vlak voor een wedstrijd bij de voetbalvereniging. “Het was een snel gebed en dat gaf wel een goed gevoel. Ik had verder geen mensen om me heen die me enthousiast maakten voor het geloof. Wel had ik veel vragen en ik wilde er ten diepste wel meer over weten.”
“Het was een snel gebed en dat gaf wel een goed gevoel.”
“Ik wilde weten waarom ik zou moeten geloven, en in wie ik dat dan moest doen. Ook was ik benieuwd waarom mensen voor het slechte konden kiezen.” Louis had toen hij achttien was wel een vriend wiens moeder ‘erg gelovig’ was. Ze kon wel wat antwoorden geven.
Mozaïek0318
Louis besluit op een dag dat hij meer wil weten over het geloof. Hij woont op dat moment in Ede en besluit samen met zijn moeder Mozaïek0318 in Veenendaal te bezoeken. “We gingen daarheen en ik vond de preken leuk om naar te luisteren. De diensten gaven ook een bepaalde rust. Toch voelde ik me altijd een buitenstaander. Ik haakte al snel af en het geloof zwakte ook weer af.”
Losgeslagen
“Tussen mijn negentiende en 21e raakte ik zelfs losgeslagen. Het ging niet goed op mijn werk en ook niet op mijn stage. Het ontbrak aan een doel en aan motivatie. Ook had ik schulden die ik moeilijk kon aflossen. Waar deed ik het allemaal voor, vroeg ik me af. Daarom ging ik vaker om met vrienden die slechte dingen deden. Daar raakte ik ook in betrokken en de weg naar de kerk was voor mij dan ook verder dan ooit. Ik voelde me er niet klaar voor.”
“Op een dag kwam een oude vriend van mij langs, Enrico heette hij. Hij kwam om zich door mij te laten knippen, aangezien ik kapper ben. Ik ken hem als een jongen die hetzelfde leven leidde als ik. Maar toen hij kwam, begon hij vanaf minuut één over het geloof. Ik kende hem niet meer terug.”
Gods liefde
“Hij vertelde over de kerk en dat hij Gods liefde had ervaren. Hij vertelde het zo scherp, dat ik alles geloofde. Hij nodigde me ook uit naar de kerk, maar ik wilde niet. Elke keer dat ik hem tegenkwam vroeg hij het weer. Uiteindelijk duurde het acht maanden voordat ik echt de stap had genomen om die weg te gaan.”
“Ik ken hem als een jongen die hetzelfde leven leidde als ik. Maar toen hij kwam, begon hij vanaf minuut één over het geloof. Ik kende hem niet meer terug.”
Ommekeer
Louis ging met Enrico mee naar een ‘sociale hangout’ van de Best Life Church in Utrecht. “Ik was erg bang dat ik weer mensen zou ontmoeten die heel anders waren dan ik. Maar die angst viel meteen weg. De mensen waren jong, energiek en ze hielden van God. Dat was zo mooi om te zien. Ik voelde me gelijk thuis. Ik vond het prettig dat mensen zoveel interesse in mij hadden.”
“Normaal ben ik geen jongen die zijn emoties toont of meezingt in de kerk. Maar daar werd het uit mij getrokken.”
De stap naar de kerk was na die avond veel kleiner. Enrico kwam hem die zondag daarop meteen ophalen. Het werd een bijzondere ervaring. “Ik liep de kerk binnen en toen de dienst begon, liep het kippenvel over mijn hele lichaam. Zoiets had ik nog nooit ervaren. Ik werd overweldigd door rust en liefde.”
“Normaal ben ik geen jongen die zijn emoties toont of meezingt in de kerk. Maar daar werd het uit mij getrokken. Alles in mij kwam tot leven.” Sinds twee maanden geleden bezoekt hij ook huisgroepen van de kerk.
Dopen
“Toen Enrico mij twee weken geleden vroeg of ik me wilde laten dopen, zei ik meteen ‘ja’. Ik zei: ‘Waar kan ik me inschrijven?’ Ik wilde het graag doen. Uiteindelijk werd ik halverwege maart gedoopt en heb ik een geweldige dienst beleefd. Ik ben God heel dankbaar dat Hij me teruggebracht heeft naar Hem.”
