Dennis van den Graaff (46 jaar), is geboren en getogen in Amersfoort. Heel zijn leven heeft hij geworsteld met verslavingen. Nu is hij ruim tien jaar clean. Hij neemt ons mee in zijn proces van het vrijkomen van een alcohol- en drugsverslaving – en hoe hij daarin een licht en bemoediger kan zijn voor anderen.
Als kleine jongen wordt Dennis altijd al beheerst door angst: “Ik ben altijd kleiner en smaller geweest dan klasgenoten. Daardoor voelde ik me zwakker dan anderen en onzeker: ik wilde anders zijn dan ik daadwerkelijk was. Mijn manier om dit te maskeren, was agressie.” Als Dennis op zijn 8e in elkaar geslagen wordt, vergroot dit zijn angst alleen maar. “Ik wilde me ergens mee meten, iets waar de maatschappij zich tegen afzette. Dus ik kocht een wapen dat ik steeds op zak droeg, werd agressiever en startte met schelden. Dit was mijn manier om respect af te dwingen bij anderen.”
Een andere manier om met zijn angst om te gaan, is seks. “Als kleine jongen was ik daar al mee bezig. Ik toverde overal porno-magazines vandaan om dat verlangen naar liefde en seks maar te voeden.” Maar in plaats van zich geliefd te voelen door het toegeven aan deze nieuwe verslaving, wordt hij er vooral bang door voor vrouwen. “Ik wilde wel met leuke meiden omgaan, maar was alleen maar bang: door hen afgewezen worden was nog erger dan zelfmoord plegen.”
Als Dennis 11 of 12 is, ontdekt hij alcohol. “Ik had vrienden die me uitnodigen voor feestjes. Op mijn 16e slikte ik voor het eerst XTC-pillen – ik nam de drugs omdat ik bij de groep wilde horen.” De vriendschappen die Dennis sluit, trekken hem steeds verder de criminaliteit in. “Ik begon te handelen, gebruikte cocaïne en werd steeds agressiever. Ik deed zoveel aan drugsgebruik en feesten dat er niets meer van mijn gewicht overbleef – ik was een junk die buiten de wet om leefde en nog thuis woonde.
“Ik moet serieuzer worden”
Rond zijn dertigste, kijkt Dennis terug op zijn leven. “Ik zag dat ik een ongeleid projectiel was, mijn leven was een puinhoop: ik gebruikte alcohol, cocaïne en anabolen. Ook had ik ontzettend veel schulden en was ik vervuld met wrok.” Toen zijn relatie met zijn vriendin uitging, verergerde dat. “Ik was vierentwintig uur per dag onder invloed en ik moest weer bij mijn ouders wonen. Op een gegeven moment dacht ik: ‘Ik ga zometeen heel lang achter slot en grendel voor iets wat ik onder invloed doe, of ik ga dood aan al die middelen.’”
Als ik mijn leven en mijn wil moet overdragen aan een god, wil ik Hem kennen.
Voor de zoveelste keer zoekt Dennis hulp. Deze keer in een twaalf-stappen-kliniek: “Daar hoorde ik over ‘een god’, niet echt gericht op een specifieke godsdienst. Maar ik dacht: als ik mijn leven en mijn wil moet overdragen aan een god, wil ik Hem kennen.” Dennis komt bij een kerk terecht, en voelt zich aangetrokken door de sfeer. “Het waren lieve mensen, het zag er allemaal goed uit en ik begreep wat er werd gezegd. Ik dacht: ‘Waarom niet?’ Ik ben het toen gewoon gaan doen. Ik ging leven als christen en werd ook gedoopt. Want ik had altijd geleerd: ‘Fake it until you make it’. Eens zou er een dag komen waarop ik het zou begrijpen en het lampje zou gaan branden.”
Proces
“God heeft me niet in een ogenblik bevrijd van al mijn verslavingen. Ik moest letterlijk opnieuw leren leven zonder alle drugs en alcohol. Ik begrijp nu beter dat het leven niet om mij draait, en begin steeds meer te zien wat God voor mij bedoeld heeft: een leven waarin ik Hem dien en anderen kan helpen. Door dat proces heen heeft God alle angsten van vroeger weggenomen.” Ook kan Dennis tot zegen zijn voor de mensen om hem heen: “Na de kliniek heb ik me aangesloten bij een zelfhulpgroep van NA (Anonieme Verslaafden). Inmiddels ben ik doorgegroeid tot een buddy: ik mag mensen begeleiden die nu nu in het programma zitten. Hen vertel ik over Jezus, de Man die de vervulling geeft die ze zochten in de alcohol en drugs.”
Als jij zegt: ‘Ik weet het niet meer’, word je door God aan de hand genomen en mag je samen met Hem gaan kiezen voor Zijn bedoeling met je leven.
Het leven is nog steeds niet altijd makkelijk. “Maar ik vertrouw in alles op God, ben Hem dankbaar ongeacht mijn situatie. Hij geeft me de vrijheid om keuzes te maken in mijn geloofsleven én op gebied van verslaving.” Dat is iets wat Dennis vult met vreugde: “Er is altijd hoop. Als jij zegt: ‘Ik weet het niet meer’, word je door God aan de hand genomen en mag je samen met Hem gaan kiezen voor Zijn bedoeling met je leven.” Die keuze moet je zelf maken.
