‘En na het vuur het geluid van een zacht gefluister’ – 1 Koningen 19
Elia verstopte zich in een grot en voelde zich alleen en hopeloos; ik vermoed dat hij depressief was. God beval Elia de berg op te gaan en te wachten tot Hij voorbij zou komen. ‘‘Kom naar buiten,’ zei de HEER, ‘en treed hier op de berg voor Mij aan.’ (Ik vond het veelbetekenend om erop te letten dat Elia eerst UIT zijn schuilplaats moest komen.)
‘En daar kwam de HEER voorbij. Er ging een grote, krachtige windvlaag voor de HEER uit, die de bergen spleet en de rotsen aan stukken sloeg, maar in die windvlaag bevond de HEER zich niet. Na de windvlaag kwam er een aardbeving, maar in die aardbeving bevond de HEER zich niet. Na de aardbeving was er vuur, maar in dat vuur bevond de HEER zich niet. Na het vuur klonk het gefluister van een zachte bries.’ (1 Koningen 19).
God werd niet gevonden in de wind – niet in de aardbeving – niet in het vuur, maar in een fluistering? Een fluistering wordt gedefinieerd als ‘heel zacht spreken met de adem zonder de stembanden, vooral omwille van de privacy’. Wauw. De adem van God Zelf.
Dit vind ik zo mooi. Wanneer Elia eindelijk weet dat Hij er is, is het slechts door een zachte fluistering van Zijn stem. Dit zegt me dat God hem niet Zijn kracht liet zien (wat Hij natuurlijk kon). Het ging Hem erom Elia te laten zien hoe dichtbij Hij was; zo dichtbij dat hij alleen maar hoefde te fluisteren. Wauw.
Of Zijn woorden zo zacht gesproken dat ze niet konden worden afgeluisterd. En alleen om te delen met de persoon die het dichtst bij staat. Denk hier eens over na.
Oh en wat kwam God Elia vertellen? Dat hij niet de enige overgebleven persoon was die God volgde. Er waren nog eens zevenduizend naast Elia die hun knie niet voor Baäl hadden gebogen. Hij had geen natuurkracht nodig om woorden van troost en waarheid tot Elia te spreken. Hij bemoedigde hem met de zachte waarheid van een fluistering.
Wacht op Zijn fluistering. Mis het niet.
Lees hier het originele artikel.