Al op 9-jarige leeftijd kwam Peter* voor het eerst in aanraking met het werk van Open Doors, dat toen nog de naam ‘Kruistochten’ droeg, door een zendeling die op school kwam vertellen over wat God deed in Azië. Inmiddels werkt hij al meer dan 40 jaar fulltime voor Open Doors en heeft hij vele indrukwekkende verhalen te delen over zijn reizen en over hoe God zich in meerdere situaties in zijn leven op een bijzondere manier kenbaar heeft gemaakt. En dan te bedenken dat het allemaal begon bij de kleine Peter die na het bezoek van de zendeling voor het eerst een bijbeltje opensloeg bij de tekst in Jeremia 1: ‘’Zeg niet: Ik ben jong, want tot een ieder tot wie Ik u zal zenden, zult u gaan’’.
Als kind ging Peter op zondagen naar voetbal. Hij is niet christelijk opgevoed en had niets met het geloof. Tot die dag dat een zendeling van Kruistochten zijn christelijke school kwam bezoeken. De school die zijn ouders voor hem hadden uitgekozen, simpelweg omdat het zo dichtbij was. De zendeling leerde de kinderen in het Laotiaans het lied ‘Lees je bijbel, bid elke dag, dat je groeien mag’. Terwijl de man vertelde over het zendingswerk, zei Peter: ‘Heer, ik wil ook voor U werken’.
Kindergebed
‘s Avonds voor het slapen gaan dacht hij aan de woorden van het lied: ‘Lees je bijbel, bid elke dag’. Hij wist een oud bijbeltje te vinden dat zijn vader ooit op school had gekregen en sloeg de bijbel open op Jeremia 1:7. ‘’Ik dacht: ‘God vindt het niet erg dat ik jong ben!’. Toen ben ik op mijn knieën gegaan voor het bedje, biddend: ‘Here Jezus, ik wil U ook volgen en dank U wel voor Wie U bent’. Op die manier heb ik het heel lang volgehouden en als kind een hele tijd helemaal alleen met God geleefd.’’
Jeugddienst
De jaren erna wordt hij geestelijk niet gevoed en op een gegeven moment liet hij het geloof toch maar weer los totdat hij op 16-jarige leeftijd weer in contact kwam met christenen, waarvan hij dacht ‘wow, wat leven die mensen mooi’. Zij vroegen hem mee te gaan naar de jeugddienst. ‘’Ik dacht ‘er komt een leuk meisje, dus ik ga wel mee. Misschien alleen voor het meisje’. Toch raakte het ook mijn hart, en dat meisje raakte ook mijn hart op de een of andere manier.’’ Het bleef niet bij die ene dienst.
Midden in de stad op de knieën
Toen zijn vrienden zich op een gegeven moment allemaal lieten dopen, dacht Peter: ‘Voordat ik me laat dopen moet ik eerst een andere stap nemen en die wil ik eigenlijk nog niet nemen, want ik heb God destijds als kind beloofd dat ik voor Hem wil werken en daar houdt Hij mij natuurlijk aan. Ik weet niet of ik dat wil’. Een hele tijd heeft hij daarmee gezeten, tot hij op een avond op zijn brommertje reed en de aanwezigheid van God ervoer en Zijn stem die zei: ‘Waarom kies je niet voor Mij?’. Hij parkeerde zijn brommer en ging op een grasveldje midden in de stad op zijn knieën. ‘’Ik zei: ‘Heer, ik wil U volgen, ook al betekent dat dat ik misschien niet kan doen wat ik zo graag wil doen qua carrière. Ik wil er voor U zijn, altijd’.’’
Zendingsorganisatie in Afrika
Het was het begin van een bijzonder leven met God. Al een jaar daarna volgde hij het inspirerende onderwijs van Anne van der Bijl en Corrie ten Boom bij bijbelschool ‘In de Ruimte’ in Soest. In zijn laatste jaar liep hij stage bij een zendingsorganisatie in Afrika. Inmiddels zou hij trouwen met niemand minder dan dat leuke meisje van de kerk, nu al meer dan 40 jaar zijn echtgenote, en meteen daarna samen met haar naar Afrika vertrekken om daar voor die zendingsorganisatie te gaan werken.
Benaderd door Open Doors
Maar God had een ander plan met hen. Een dag voor hun bruiloft benaderde Open Doors hen met de vraag of zij opnieuw zouden willen overwegen en aan God zouden willen vragen of zij het team van Open Doors in Afrika zouden willen versterken. Peter kon in eerste instantie niet geloven dat dit van de Heer zou kunnen zijn, want alles wees erop dat de andere zendingsorganisatie de plek voor hem was. Hij had er zelfs speciaal de Zoeloe taal voor geleerd. Toch besloot hij er samen met zijn vrouw voor te bidden. Ze zouden het verder met niemand delen, maar gewoon zelf aan de Heer vragen wat Zijn wil was.
Geopende Deuren
‘’En Hij gaf antwoord. Natuurlijk deed Hij dat, want als je Hem om een brood vraagt zal Hij geen steen geven. Hij weet wat wij nodig hebben en dan is het altijd goed. Als je weet waar je mag gaan, dan kun je overal naartoe. Als je weet ‘de Heer is hier’ dan kun je overal zijn, want dan is Hij daar.’’ God maakte Zijn wil op een bijzondere manier bekend: ‘’Wij dachten dat we het niet konden maken tegenover de andere zendingsorganisatie om te moeten zeggen dat we wat anders gingen doen, maar toen kwam er een brief van hen binnen. Op de buitenkant stond de bijbeltekst uit Openbaring 3, onze tekst van Open Doors: ‘Zie, Ik heb u een geopende deur gegeven die niemand zal sluiten’. En in Zuid-Afrika heten we niet Open Doors, maar Geopende Deuren. In de brief stond dat er problemen waren binnen die organisatie en dat ze vonden dat het niet de juiste tijd was voor een jong stel om bij hen te komen. Ze stelden letterlijk de vraag: ‘Willen jullie kijken of de Heer deuren openmaakt voor jullie?’ Er was geen twijfel over mogelijk: we moesten naar Open Doors Zuid-Afrika.’’
Gevaarlijk werk
En die duidelijkheid dat God hierachter stond was belangrijk; het werk was namelijk niet zonder gevaren. ‘’Ik werkte destijds in communistische landen. De islam was nog niet zo aanwezig in het gedeelte waar ik toen werkte. In die tijd van de Apartheid konden de Zuid-Afrikanen, vanwege hun boycot, niet reizen. Ze hadden dus iemand nodig die dat wel kon. Samen met een Brit en een Nederlander hebben we het reiswerk voor Open Doors in Zuidelijk Afrika gedaan. We kochten de bijbels en leverden die af. Dat hield bijvoorbeeld in: onder de radar vliegen met vliegtuigen in Angola om bijbels te kunnen afleveren in oorlogsgebieden. Vaak werkten we in gebieden waar de kogels ons om de oren vlogen, hele heftige dingen. En ik klaag nu wel eens dat ik te veel weg ben, maar toen was ik echt altijd weg, altijd naar moeilijke landen. En heel vaak gebeurde het dat ik afscheid nam van mijn vrouw, en toen was ik begin 20, en dat ik zei: ‘Schat, ik hoop echt dat we elkaar weer zien, maar anders zien we elkaar boven’. Zo gingen we dan uit elkaar en dan was je een maand op reis. Soms hoorde ze niks van me, want je kon niet even bellen. Maar je deed het samen en dat maakt het anders. En bovendien was Hij er steeds bij.’’
Vaak werkten we in gebieden waar de kogels ons om de oren vlogen, hele heftige dingen.
Terug naar Nederland
Hun oudste dochter is nog in Zuid-Afrika geboren, maar na 5 jaar werd het jonge gezin door Open Doors naar Nederland teruggevraagd. Hoewel ze hun hele leven voor zich zagen in Afrika, zeiden ze ook nu weer: ‘als de Heer wil dat we gaan, dan gaan we’. Ook deze keer besloten ze niemand iets te vertellen. ‘’We zeiden tegen God: ‘wilt U ons leiden, dat we het zeker weten en er niet omheen kunnen wat we moeten doen’. En we gingen met z’n tweeën boodschappen doen, iets wat we nooit samen doen. We komen aan bij de bakker en die vrouw zegt: ‘Wat kan ik voor u doen?’ We geven aan wat we willen, ze pakt het, kijkt ons aan en zegt: ‘Als de Heer jullie vraagt om terug te gaan naar jullie eigen land, dan moeten jullie gaan’. We waren overdonderd. Maar wat we ook altijd vragen als we Gods leiding zoeken is: ‘Heer, wilt U ons door Uw Woord leiden en ons vrede en een stuk blijdschap geven in onze harten’. We kregen het alledrie en toen was het ook goed.’’
De vrouw bij de bakker zegt: ”Als de Heer jullie vraagt om terug te gaan naar jullie eigen land, dan moeten jullie gaan.”
Werk vanuit Nederland
Teruggekomen in Nederland gaf Peter binnen Open Doors tijdens de Koude Oorlog instructies aan mensen die op reis gingen: ‘je gaat met dit voertuig, daar zitten bijbels in en die moeten naar die persoon in Rusland of Roemenië of waar dan ook, daar zit een geheime plaats, zo gedraag je je bij de grens, die route neem je en dit ga je zeggen’. Hij heeft dat vanaf ‘86 gedaan totdat Oost-Europa open ging. Daarna heeft hij nog vele indrukwekkende reizen gemaakt. Binnen het huidige team is hij samen met nog één andere collega de enige die echt samengewerkt en gereisd heeft met Anne van der Bijl. Hij is een grote inspiratie voor Peter geweest en van hem heeft hij vele waardevolle lessen mogen leren die hem door al de jaren heen, sinds 1977 op de bijbelschool, hebben aangevuurd.
Voorlopig nog niet klaar
Peter is dan ook, na meer dan 40 jaar, voorlopig nog niet klaar met reizen voor de vervolgde kerk. Hij heeft dit jaar zelfs nog meer gereisd dan heel veel jaren daarvoor en dit wil hij blijven doen. Als hij nu terugdenkt aan de gevaarlijke tijd in Afrika, denkt hij: ‘’dat zou ik nu nooit meer doen als het me gevraagd werd’. ‘’Maar toen wel, en ik denk ook dat we dat hier meer moeten hebben. Dat je denkt: ‘ben ik bereid om te gaan?’ Het commitment van ‘Heer, ik ben er voor U, wat het ook is. Het is geen job tot 17.00 uur. Het is iets wat je leven moet zijn.’’
Ik denk dat we dat hier meer moeten hebben. Dat je denkt: ‘ben ik bereid om te gaan?’ Het commitment van ‘Heer, ik ben er voor U, wat het ook is’.
*Om veiligheidsredenen wordt de naam ‘Peter’ als schuilnaam gebruikt en kan hij niet herkenbaar op de foto staan
