Tongentaal is niet zomaar een ‘brabbeltaal’, zoals sceptici zeggen, maar er zijn unieke delen in de hersenen die geactiveerd worden zodra je in tongen spreekt. Dat blijkt uit meerdere onderzoeken, waaronder die van Dr. Andrew Newberg van de Universiteit van Pennsylvania. Newberg deed een scan bij de hersenen terwijl christenen in tongen spraken. Terwijl ze dat deden, werd hun frontale kwab – de gebieden die verantwoordelijk zijn voor taal – “donker”. Deelnemers zeiden dat ze zich tijdens het spreken in tongen niet bewust zijn van wat ze zeggen, wat inhoudt dat ze de taal niet formuleren, maar zich bewust zijn van de woorden die uit hun mond komen.
Dit gaat ook samen met wat de Bijbel zegt – dat de geest zich niet bewust is van wat er wordt gezegd terwijl hij in tongen spreekt. Dit is anders dan andere religies/geloofsovertuigingen die een taal spreken tijdens meditatie waarbij de frontale kwabben actief waren.
Als je een pdf van het volledige onderzoek wilt lezen en downloaden, kun je dat hier downloaden.
Ook het blad Quest schrijft over het fenomeen tongentaal. Auteur Roeliene Bos schrijft: “Toen ik als kind naar de kerk ging, was ik gefascineerd door mensen die in tongen konden spreken. Hun handen omhoog en hun ogen dicht, terwijl er een stroom aan bizarre klanken uit hun mond kwam. In de Bijbel wordt deze ‘tongentaal’ geschaard onder een van de gaven van de Heilige Geest. Een soort cadeautje van God, waaraan je een echte gelovige kunt herkennen.”
Onderzoek van Newberg
Bos schrijft uitvoerig over het onderzoek van Newberg. Ze vertelt dat vijf vrouwen van een lokale pinkstergemeente eerst gospelliederen moesten zingen, waarna ze een injectie met radioactieve stof krijgen. Zo werd te zien welke hersendelen het meest actief zijn tijdens het zingen. Toen ze later in tongen spraken, reageerden de hersenen compléét anders.”
Newberg: “Als mensen in tongen spreken worden hun frontale en pariëtele kwabben minder actief. Die frontale kwabben spelen onder meer een rol bij zelfbeheersing, je spraak en het aansturen van doelgerichte bewegingen. De pariëtele kwabben zijn verantwoordelijk voor hoe je jezelf verhoudt tot de rest van de wereld. Het limbisch systeem, verantwoordelijk voor emoties en genot, wordt juist extra actief. En de neurotransmitters serotonine en dopamine die vrijkomen, maken de ervaring extra intens.”
Klik hier om het hele artikel te lezen.