Je kunt opgroeien in een christelijke omgeving, zonder dat de boodschap iets met je doet. Dat was ook het geval bij Enrico Pululu. Hij probeerde God wel te zoeken, maar het leek hem niet veel te doen. Hij vertelt hoé daar ineens verandering in kwam.
“Ik ben opgegroeid in een gezin met gelovige ouders. Ik moest verplicht mee naar de kerk en ik kreeg een christelijke opvoeding. Desondanks had ik nooit een echte overtuiging om ook te geloven. Soms probeerde ik het wel. Dan las ik de Bijbel, maar ik merkte dat het me niet verder hielp. Daardoor haakte ik weer af.”
“Soms las ik de Bijbel, maar ik merkte dat het me niet verder hielp. Daardoor haakte ik weer af.”
“Ik had verder wel een rustige kindertijd. Mijn ouders waren gescheiden toen ik jong was en dus groeide ik op met een moeder en een stiefvader, samen met mijn vier broertjes.”
Verandering
Op zijn twintigste kwam er een grote verandering in de geloofsbeleving van Enrico. Hij vertelt erover. “Ik probeerde te geloven, maar ik merkte dat ik steeds niet gemotiveerd was. Ik stond op het punt om het los te laten. Ik ging vaker naar clubs en discotheken. Toen ik uitging in Antwerpen, stond ik in een club te dansen. Toen hoorde ik een innerlijke stem tegen mij zeggen: ‘Is dit leven echt wat je wilt?’”
“Dit was een ervaring die ik eigenlijk nooit eerder had gehad. Het was God zelf die tegen mij sprak, dat wist ik meteen. Hij sprak op dat moment persoonlijk tegen mij. Ik zei terug: ‘Nee, eigenlijk wil ik dit niet.’”
Kort daarna kreeg Enrico een uitnodiging van een vriendin om mee naar de kerk te gaan. Het was de Best Life Church in Utrecht. Toen ben ik daarheen gegaan.”
Super ervaring
Enrico vertelt dat Hij daar God sterk heeft ervaren. “Het was echt een super ervaring. Toen ze God gingen aanbidden voelde ik dat Hij daar zelf was. Ik heb het daar echt gevonden en wilde God niet meer loslaten.”
Ik heb het daar echt gevonden en wilde God niet meer loslaten.”
De familie van Enrico stond net op het punt naar België te verhuizen. Maar dat weerhield hem er niet van op zondag naar de kerk in Utrecht te gaan. “Ik reed steeds heen en weer met de auto. Zelfs op woensdag ging ik naar Utrecht om de Connectgroep te bezoeken. Ook hadden we een keer per maand de jongerenavond Dare. Dat miste ik nooit. De jongeren die ik daar ontmoette, stonden hetzelfde in het geloof als ik. Het waren mijn broeders, ik wilde hen niet missen.”
Connectgroep
Omdat de rit vanuit België wel ver was, besloot Enrico om bij zijn tante in Tiel te gaan wonen. Hij startte zelfs een eigen connectgroep, nadat hij via een loterijsysteem een woning kreeg in Utrecht. “Ik was gekozen uit 800 aanmeldingen, dat zag ik als Gods leiding.”
Terugkijkend ziet Enrico hoe God kwam ‘opdagen’ in zijn leven. “Als ik nu terugkijk op mijn leven, dan zie ik dat Gods hand altijd op mijn leven was. Hoewel ik Hem niet ervoer. Ik had ooit – voor mijn bekering – eens een relatie met een ongelovig meisje, maar toen was er net een spreker die het had over relaties met ongelovigen, en dat dat onverstandig was. Dat was ook geen toeval.”
“Ik merk wel dat het belangrijk is om goed opgevangen te worden. Dat heb ik nu in de kerk. De mensen zijn mijn broeders. Je voelt echt dat je belangrijk bent! Dat is denk ik erg belangrijk.”
Verschil
“Het verschil met vroeger is dat ik God toen niet van dichtbij ervaren heb. Dat is essentieel, geloof ik. Mensen worden pas open, als ze zelf een ervaring hebben met God.”
“Je kunt mensen die niet geloven heel veel vertellen. Dat kan hun ook inspireren. Maar ze zullen nooit overtuigd raken als God hen niet persoonlijk aanraakt. De persoonlijke ontmoeting met God was voor mij cruciaal om een zelfstandige relatie met God te kunnen ontwikkelen.”
