Maryam Rostampour en Marziyeh Amirizadeh zijn christelijke zendelingen die in Iran wonen, een land waar de christenvervolging hevig is. De twee vriendinnen hielden kerkdiensten en aanbiddingsbijeenkomsten in hun appartement in Teheran. Ze verspreidden ook meer dan 20.000 Bijbels aan Iraniërs. Beide handelingen worden in Iran als illegaal beschouwd.
Ze beleden echter nog steeds vrijmoedig hun geloof aan mensen in nood, totdat ze werden gearresteerd wegens hun ‘illegale’ geloof. Maar hun missie om het Woord van God te verspreiden stopte niet. Ze bleven het evangelie delen, nu met hun medegevangenen.
“In het begin baden we voor onze vrijlating. Maar na een paar dagen realiseerden we ons dat, door andere vrouwen in de gevangenis te ontmoeten – sommigen waren dakloos of verslaafd– God ons de kans had gegeven om de boodschap van het christendom te delen met mensen die dat het meest nodig hadden,” zegt Maryam in een interview.
Impact op mensenlevens
Deze moedige vrouwen leidden honderden van hun medegevangenen tot Christus en leidden zelfs gebedsbijeenkomsten binnen de gevangenismuren. “We mochten geen Bijbel hebben, maar we leefden de principes van de Bijbel uit in de gevangenis”, vertelt Marziyeh.
Ze inspireerden niet alleen hun medegevangenen, maar hadden ook een impact op het leven van de gevangenisbewakers. “Een vrouwelijke bewaker kwam naar mijn cel en vroeg me voor haar te bidden, maar het vertrouwelijk te houden. Ze zei dat ze geloofde dat als ik voor haar bad, haar vruchtbaarheidsproblemen zouden verdwijnen en ze zwanger zou worden”, vervolgt Marziyeh.
Vrijheid
Aanvankelijk werden de twee vrouwen vervolgd door hun medegevangenen en gevangenisbewakers. Ook werd hen medische zorg geweigerd door gevangenisdoktoren vanwege hun geloof. Maar naarmate de tijd verstreek, veranderden de zaken.
Marziyeh vertelt dat ze zich zelfs vrijer voelden om het evangelie in de gevangenis te delen dan buiten op straat. “De bewakers konden ons er niet van weerhouden om met gevangenen over het christendom te praten en dat maakte hen woedend. We zaten al in de gevangenis, dus ze konden ons niets meer aandoen”, besluit ze. Wat een moedige christenvrouwen met een geweldig getuigenis.
Lees hier het originele artikel.