In de Vrije Evangelisatie Zwolle werden laatst 24 mensen gedoopt. Een van hen was de 36-jarige Willemijn Rijlaarsdam. Op de VEZ Facebook deelt zij haar bijzondere verhaal.
Een belangrijk maar kwetsbaar ding
Willemijn: “De aanleiding, misschien wel de start van mijn proces, was dat ik geraakt werd tijdens een doopdienst. Dat zal ik nooit vergeten. De eerste keer dat ik in een doopdienst was. Ik had nog nooit zoiets meegemaakt. Het raakte op een of andere manier aan een verlangen. Maar ik keek er ook wel naar als… meer een buitenstaander. Het zag er ook wel uit als een ding. Een heel belangrijk ding. Maar ook kwetsbaar. Een daad van overgave.”
”Kan ik wel in dat doopbad staan? Ben ik goed genoeg?”
Willemijn: ”In de jaren daarna kwam het onderwerp weleens langs. Ik doe via het Evangelisch College een ETS cursus; in 4 jaar de bijbel door. Door zo in de Bijbel te duiken heb ik God ook weer beter leren kennen. Hoe genadig en liefdevol Hij is. Klinkt misschien gek maar juist door het bestuderen van het Oude Testament. Ook tijdens de cursus kwam dopen soms even ter sprake. Ik vroeg een keer aan mijn leraar: Mag ik mij laten dopen? Als in: ben ik goed genoeg? Ik keek best wel kritisch naar mijn leven; vind ik dat ik in dat doopbad kan staan?”
Weer een argument minder
”Voor sommige mensen is dopen een begin. Voor mij is het geen begin. Ik ben al lang op zoek naar wie God echt is. Maar ik voelde ergens aan: er zijn dingen in mijn leven, dat is nog niet helemaal oké. Dus vroeg ik aan mijn leraar wat hij daarvan dacht. Toen zei hij: Ik denk dat je je dan juist kan laten dopen. Zo. Oeps. Eyeopener. Dat was een jaartje geleden ofzo. Ik denk dat ik toen nog in een soort van onbewust proces zat. Maar me ook realiseerde: dat is in elk geval weer een argument minder om het niet te doen! (Willemijn schiet in de lach). Die kwam echt wel even binnen.”
”Dit klinkt misschien gek maar juist door het Oude Testament leerde ik hoe genadig en liefdevol hij is.”
Godsbeeld van pure veroordeling
”Mijn doop markeert ook wel een soort mijlpaal in mijn proces met God. Ik was 27 toen ik weer eens de drempel van een dienst overstapte, met een Godsbeeld van pure veroordeling. Ik heb echt een tijd gedacht dat dat niet mocht van Hem. Dat ik niet in een kerk mocht komen. Zo’n negatief beeld had ik.”
De kern van mens zijn
Willemijn: ”Wat Hij in mijn leven heeft gedaan; je kan er niet meer omheen zeg maar. Hij bestaat echt. Hij is anders dan je denkt. Ik heb heel veel inzichten gekregen van Hem. Bijvoorbeeld, mijn beeld van God zegt veel over mij. En niet over Hem. Een andere was: hoe ga ik nu eigenlijk om met liefde? Wat zijn mijn ervaringen daarmee? Kan ik eigenlijk wel goed liefde ontvangen? Kan ik Zijn liefde ontvangen? Je komt op een soort van existentieel niveau. De kern van je mens zijn. Je moet jezelf eigenlijk loslaten om Hem te leren kennen. Om te gaan zien wie Hij echt is.
”Dan kijkt God mij aan met zo’n blije blik van: Tja, had ik toch gezegd?”
Soort coach
”Het toffe is: Hij is echt een zorgende vader. Hij is een soort coach. Soms denk ik dat ik al best veel weet. Maar dan loop ik weer ergens tegenaan en dan heb ik het met Hem erover en dan lijkt het of Hij me aankijkt met zo’n blik: tja, had ik toch gezegd? Niet als verwijt, totaal niet, maar meer met een blijdschap. Dat ik weer iets ontdekt heb. Waardoor ik weer meer heel kan zijn. Of worden. Ik realiseer me steeds meer: Hij sluit aan bij waar ik ben. Dus zijn we samen tot dit moment gekomen van mijn doop. En nu gaan we weer verder!”